Brave Hearts

Kabanata 14

Kabanata 14

Life is a gift we all must cherish yet a lot of people tends to throw it away or waste it. I envy them, honestly, ako kasi palaging nangangarap na magising pa ng panibangong umaga sa mahabang panahon.

I still want to fulfill my purpose, to help my family, have a family and be happy kaya ang bawat umaga sa akin ay mahalaga. I don't know how much I begged the almighty to give me another waking moment and everytime he's giving it to me, I am more than grateful.

Life is important yet I wonder why some people spent it in cruelty and selfishness, a gratification for their own happiness...kahit ang kapalit ay ang pagiging miserable ng iba.

Masaya ba talagang manakit ng kapwa? Masaya ba talagang mag-asam ng ka-miserablehan ng iba? Bakit gano'n sila?

"She'll be okay, Nurse, right?" I heard a familiar baritone voice beside me, unti-unti kong naramdaman ang haplos sa mga daliri ko.

"Yes," narinig kong sagot ni Nurse. "She just have to rest, she panicked kaya nawalan ng hininga. She's good once she woke up but it may traumatize her, nasaan na ang mga estudyanteng nanakit?"

"Nasa office na, Nurse." Narinig ko ang pamilyar na boses ni Ted. "Kausap ni Dean, tatakas nga sana, mabuti na lang at nando'n kami kaya nahuli."

"Ang mga batang 'yon talaga, hindi ko alam kung bakit palaging pinagti-trip-an si Amalia," I slowly moved to find my strength. "Alam naman nilang may sakit ang tao."

"I'm sorry for the word nurse but they are insensitive bitches," narinig kong sabi ni Heart at biglang dumaing. "Aray, dahan-dahan naman, Josh!"

Narinig ko ang tawa ni Nurse doon, "I understand, Heart. That's true anyway, hindi ako natutuwa sa mga batang 'yon. Alam naman nilang gano'n si Amalia yet..."

I opened my eyes, nanlaki ang mata ni Nurse nang makita ako at napalapit kaagad.

"Lia, hija!" she called.

"N-nurse..." I called faintly.

"Lia," nagkagulo ang mga kaibigan ko, kaagad kong nasalubong ang mata ni Atlas na nasa tabi ko at hawak ang kamay ko.

"H-hey," I called.

His soft black eyes immediately scanned my face, nang umakma akong uupo ay mabilis siyang tumayo at inalalayan akong paupo.

"Careful," his soothing voice filled my ear. Naramdaman ko ang pag-aayos niya ng unan sa likod ko at pinasandal ako roon.

I glanced in front of me and saw Josh, Ted and Heart looking so worried. I flashed a smile at them to tell them I'm okay.

"Hi?" ngiti ko.

"L-Lia..." my mouth parted when Heart ran towards me, mabilis siyang yumakap kaya ngumiti ako at yumakap sa kanya. "S-sorry, sorry, 'di kita napagtanggol kaagad..."

"Ayos lang," I whispered and caressed her back. "I'm okay naman na. Don't worry."

"K-kung 'di sana ako umalis kaagad, s-sabi ko kasi sa'yo sabay ka na sa'min sa kotse. 'Yan tuloy!" she said, scolding, yet her voice sounded so sad.

"Sorry, sana nakinig ako." I whispered. "And thank you, 'di ko alam ang gagawin ko kung 'di kayo dumating."

Lumayo siya ng bahagya sa akin, malungkot ang mata, I immediately noticed her messy hair and the red scratched on her cheek and arms.

"Heart! Anong..." kinuha ko ang braso niya.

"Nakipag-bardagulan kina Anya," ani Josh na natawa na lang at marahang kinuha sa akin si Heart.