တောင်တောရယ်သာ

အပိုင္း ၁၅

မနက္ခင္းခ်ိန္တြင္ ျမဴမႈန္ဆိုင္းကာ ခ်မ္းေအးသလို ထင္ရေသာ္လည္း ေနျမင့္လာသည္ႏွင့္အမၽွ အပူရွိန္သည္ ျမင့္သထက္ျမင့္လာသည္။ တိမ္ျဖဴမ်ားသည္ ေကာင္းကင္ျပာအႏွံ့ ျဖန႔္က်ဲခံထားရေသာ ေဆးစက္မ်ားလို ျပန႔္က်ဲေနသည္။ ေလအလ်ဥ္ျဖင့္ ေရြ႕လ်ားပ်က္ျပားရေသာ တိမ္မၽွင္စမ်ားသည္လည္း မရွားပါ။

ေမာ္ေတာ္စက္သံသည္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ဒီေရေတာႀကီးကို လႈပ္ႏွိုးလိုက္သလိုပင္။ ျမစ္ကမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ စက္ေလွမွကန္ထြက္လာေသာ ေရလွိုင္းငယ္မ်ား ေျပးကပ္သည္။ အျမစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖာခြဲလ်က္ ရႊံ့ႏႈန္းေျမတြင္ အေျခခိုင္ေအာင္ တည္ရွိေနေသာ ဒီေရေတာသစ္ပင္ႀကီးမ်ားက မမႈပါ။ ဒီ့ထက္မက ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ ေရတက္၊ ေရက်ျခင္း၊ လွိုင္းႀကီးျခင္းႏွင့္ ေရခ်ိဳေရငန္စပ္ၾကားတြင္ ရွင္သန္နိုင္ေအာင္ သဘာ၀က ဖန္တီးေပးထားသည္ မဟုတ္ပါလား။

ေဆာင္းကိုကိုသည္ ေလွဦးတြင္ရပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အိပ္ေရးမ၀ဟန္ သန္း‌ေ၀ေနသူက သူ႔ေဘးနားမွာ။ သူတို႔လိုက္ပါလာေသာ ေမာ္ေတာ္စက္ေလွသည္ ဘိုကေလးမွ လာခဲ့ေသာစက္ေလွထက္ ပိုငယ္သည္။ ေလွ၀မ္းထဲတြင္ အမိုးအကာရွိေသာ နားခိုရာေနရာရွိေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ စ,ထြက္လာခ်ိန္ကတည္းက ေလွဦးတြင္ရပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

"ညက အိပ္လို႔ရရဲ့လား ဒဲရစ္ခ္"

"ရတယ္၊ မင္းေရာ.."

"ေခါင္းခ်တာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္တာပဲဗ်"

"အလုပ္အဆင္ေျပရဲ့လား"

"ဟုတ္ကဲ့ အဆင္ေျပပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"မင္း မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး"

စကားသံတိတ္သြားေသာေၾကာင့္ စက္ေလွသံသည္ ပိုက်ယ္လာသလို ထင္ရသည္။ အခုရက္ပိုင္းမ်ားအတြင္း မိုးညီ ကိစၥကို ေခါင္းထဲက ထုတ္လို႔မရ။ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္။ တစ္ေယာက္တည္း သက္ျပင္းခ်မိသည့္အခ်ိန္ေတြရွိသည္။ တစ္ေနရာတည္း အတူရွိၾကေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သိပ္မဆုံျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ သတိထားမိလိမ့္မည္ဟု မထင္ထားခဲ့။