တောင်တောရယ်သာ

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

ကန္ေရျပင္ကမ္းစပ္ရွိ ျမင့္မားေသာသစ္ပင္ႀကီးမွ ျဖာက်ေနေသာ အကိုင္းအခက္မ်ားသည္ ေရျပင္ေပၚသို႔ အရိပ္က်ေနသည္။ ထိုအကိုင္းအခက္ၾကားမွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ကမ္းစပ္တြင္ ရပ္တန႔္ထားေသာ ေလွငယ္မ်ားသည္ ေရတစ္၀က္၊ ေျမတစ္၀က္ေပၚတြင္ ရွိသည္။ ေလွဦးမ်ားသည္ ကမ္းေျခေပၚသို႔ ေမးတင္ထားေသာ လွပ်ိဳျဖဴမ်ားႏွယ္။

သိပ္မ‌ေ၀းေသာေနရာတြင္ေတာ့ ျပခန္းအေဆာက္အဦငယ္သည္ ဆည္းဆာေရာင္ေအာက္တြင္ အလွႏွင့္အယဥ္ေပါင္းကာ က်က္သေရရွိစြာ တည္ရွိေနသည္။ အေဆာက္အဦေရွ႕ ေက်ာက္ခင္းလမ္းေလးအဆုံးတြင္ ကန္စပ္ကိုေရာက္ေသာ တံတားငယ္ေလးရွိသည္။ ေရျပင္ထဲထိေရာက္ေအာင္ ထိုးေဖာက္ထားေသာ ထိုတံတားငယ္ေပၚတြင္ ေဆာင္းကိုကိုႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္။

ေဆာင္းကို၏ လက္ထဲတြင္ ေက်ာက္ခဲငယ္ သုံးလုံးရွိေနၿပီး ထိုေက်ာက္ခဲေလးမ်ားကို စက္၀ိုင္းပုံျဖစ္သည္အထိ ေအာက္မက်ေစဘဲ ပတ္ခ်ာလွည့္ ဖမ္းလိုက္ပစ္လိုက္ လုပ္ေနျခင္းပင္။ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ပါးစပ္မ်ား၀ိုင္းဟကာ အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္ေနသည္။ ေက်ာင္းစိမ္းအကၤ်ီေလးမ်ားႏွင့္ျဖစ္ကာ ပါးျပင္ေပၚမွ သနပ္ခါးပါးကြက္မ်ားသည္ အစြန္းအစသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဆီလိမ္းထားေသာ ဆံပင္မ်ားမွာ ဖုန္မ်ားေပေနသည္။

ျပခန္းမွစာအုပ္မ်ားကို လာေရာက္ဖတ္ရႈၾကေသာ ေဒသခံကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ျပခန္းစာၾကည့္တိုက္ေလးသည္ သုတ၊ ရသ စာအုပ္မ်ား ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဆိုင္ရာ ကေလး႐ုပ္ျပမ်ားႏွင့္ ‌ေ၀ဆာလာခဲ့ၿပီ။ ကမၻာ့ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးေန႔၊ ကမၻာ့ေတာရိုင္းတိရစၧာန္ေန႔ အစရွိသည့္ အထိန္းအမွတ္ေန႔မ်ားအတြက္ ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲမ်ားက်င္းပေနၾကၿပီ။ ပညာေပးပန္းခ်ီမ်ား၊ ႐ုပ္ပုံဆြဲျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ အေပ်ာ္ႏွင့္အလွ တြဲဖက္လို႔ေနၾကၿပီ။

ကေလးငယ္မ်ားသည္ ျပခန္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔ အႏွစ္ၿခိဳက္ဆုံး ျပကြက္ကို မျမင္ရမခ်င္း မျပန္နိုင္ၾက။ မိနစ္ပိုင္းအၾကာမွာ ေက်ာက္တုံးငယ္မ်ား ပတ္ခ်ာလွည့္ေနသည္ကို ေဆာင္းကို ရပ္လိုက္သည္။ ေျမျပင္ေပၚမက်ေအာင္ တစ္လုံးခ်င္း တစ္လုံးခ်င္း ဟန္ပါပါ ဖမ္းေတာ့ ကေလးငယ္မ်ားထံမွ ရယ္ေမာသံမ်ား ထြက္လာသည္။ လက္ခုပ္သံမ်ား ၾကားရသည္။