KELVIN'S POV
Nadat ik Laila en haar ouders alles verteld had, kwam de dokter binnen. "Mevrouw Alessandri?" Zegt de dokter. Dat is haar achternaam dus. Zou ze deels Italiaans zijn?
"Ja?" Zegt Laila.
"U mag vandaag eigenlijk al weg, maar gezien recente gebeurtenissen willen we U toch tot morgen houden. En we raden U aan naar een psycholoog te gaan om dezelfde reden."
De moeder van Laila zegt meteen: "Natuurlijk dokter, dat leek ons ook verstandig. Weet U misschien een goede?"
De dokter voelt even in de zak van zijn jas en haalt er een klein kaartje uit. Hij geeft het aan Karen en zegt: "Hij is heel goed patienten als Uw dochter. Hij zit hier in Amsterdam."
"Dankuwel." antwoord ze. Zodra de dokter de kamer uit is kijkt Laila haar moeder woedend aan. "Een psycholoog?! Ik ben niet gestoord!" Zegt ze fel. Haar broertje en vader schuiven, net als ik, ongemakkelijk in hun stoel.
Karen pakt haar dochter's arm vast en zegt: "Liefje, dat weet ik. Je hebt gewoon veel meegemaakt en we willen niet dat het je de rest van je leven blijft achtervolgen, er zijn genoeg mensen die dat wel hebben."
Zo te zien was Laila het daarmee eens, want ze zakt terug in de kussens van haar bed en het leek even alsof ze tranen in haar ogen had.
We hebben het nog even over van alles en nog wat gehad en toen was het bezoekuur voorbij. Ik loop snel de kamer uit, zodat Laila's familie rustig afscheid kan nemen en het niet awkward wordt.
YOU ARE READING
Waking up in Amsterdam
Fanfiction"Ik deed mijn ogen open, en het eerste wat ik zag was water. Troebel en bruinig. Het leek een kanaal. Ik lag op koude, harde tegels. Ik voelde me stijf, en mijn nek deed pijn. Het leek wel alsof ik hier had geslapen. Aan de overkant van het kanaal s...
