MINE? [✓]

Chapter 64

I know άργησε τρομερά πολύ όμως δεν ήμουν και στα καλύτερα μου😞🥺

Faidra's POV:

«Τελευταία ημέρα και οι μισοί γράφουν μαθηματικά και οι άλλοι μισοί Αρχαία, νομίζω ο Θεός μας μισεί», γκρινιάζει η Εύα κλωτσώντας ένα πετραδάκι το οποίο πέφτει στον υπόνομο.

Ο κλόουν με το κόκκινο μπαλόνι μένει να βγει από εκεί μέσα.

Γιατί φυσικά, αν δεν μου θυμίσει πως γράφουμε ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΟΜΟΥΝ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.

«Ναι, αλλά σκέψου ότι θα έχουμε όλο το καλοκαίρι μπροστά μας», την κλείνει πονηρά το μάτι ο Άλεξ τραβώντας την περισσότερο προς το μέρος του.

Ο Γιώργος ξεροβηχει αηδιασμένος. «Ειστε να πάμε διακοπές όλοι μαζί;Θα περάσουμε φηνα», τρίβει τα χέρια του σαν τις μύγες.

Τι δεν έχετε δει μύγες να τρίβουν τα χέρια τους; Η τα πόδια τους;

Χάνετε χάνετε. Τέτοιο θέαμα κρίμα να μη το δει κάποιος στη ζωή του.

Googlαρετε το.

«Σοβαρά μιλάω, είστε να πάμε Μύκονο; Έχει πολλά γκομενάκια εκεί», πετάγεται ξανά ο Γιώργος και η Δάφνη τοκ αγριοκοιτάζει.

«Μωρη τι σκέφτεσαι πάλι;», με σκουνταει ένα χέρι και εκτοπίζομαι στην άλλη άκρη του πεζοδρομίου.

Μύγες σκέφτομαι, μύγες.

«Εεε μακριά τα χέρια σου από την Φαίδρα μη χεστουμε ε», της αργιευει ο Στέφανος και με πλησιάζει, σηκώνοντας με όρθια.

«Θα κλαστουμε κι όλας;», τον κοροϊδεύει η Δάφνη και αυτομάτως κερδίζει μια μουτζα απο εμένα και ενα εχθρικό βλέμμα από τον Στέφανο.

«Παιδια τσιλ ο Στέφανος δεν αστειεύεται. Εδώ είχε ρίξει μπουνια σε έναν γιατί έδωσε το τηλέφωνο στην Φαίδρα», μας υπενθυμίζει ένα περιστατικό που είχε γίνει σε μια καφετέρια μερικούς μήνες πριν.

Η Δάφνη γελάει σαν κατσίκι με διασταύρωση φώκιας που πνίγεται. «Μη σπάσεις κανένα νυχακι Στεφ, τσιλ λίγο», τον κοροϊδεύει και παρασύρει και την Εύα και τώρα και οι δύο γελάνε σαν κατσίκες.

Πλησιάζω τα κορίτσια μου. «Ε ήρεμα μην αφήσω την τίγρη μου ελεύθερη», τις προειδοποιώ περήφανη.

Όχι όντως ο Στέφανος μου θυμίσει τίγρη. Είναι άγριος και...

Εμ σαταπ ίσως;

Καλώς την φωνουλα, άντε φύγε τώρα.

Πώς να φύγω μωρη, στο κεφάλι σου τι κούφιο είμαι