Bij dag, bij dag schijnt men te vergeten, dat de leegte in de harten niet gevuld zijn. De zielen huilen, maar worden getroost door zonneschijn. Bij dag wilt men simpelweg men zijn. Men lacht, gebroken harten voelen even gevuld, door de legen leugens die men eet als de zon in de hemel, zich zelf onthult. En bij dag schijnt men te vergeten, hoe de lege tranen in de nachten over de wangen het lichaam opeten. Vol angst en eenzaamheid. Want s'nachts is het genadeloos stil, en spreken de gedachtes de eenzaamheid der woorden uit. En is er geen zonneschijn meer die de huid verwarmen zal. Zodoende voelt men zich alleen. Verlangend naar armen die even warm aanvoelen als de zon kan voelen. En elke nacht opnieuw, zonder pauzes. Elke nacht opnieuw zal de ziel verlangen. Verlangen naar warmte die de zon niet kan geven, als het nacht is.
