ဆားယယ် [ အရိုင်းဆန်စွာ ပြေးလွှားခြင်း ]

Part 50(zawgyi)

Chapter 50;

ကုေဖးသည္နဂိုပုံႏွင့္ကြာျခားမႈမရွိတာေၾကာင့္
ဒဏ္ရာအမ်ားႀကီးရလာလိမ့္မယ္လို႔ က်န္ခ်န္
မထင္ခဲ့ေပ။ ကုေဖးကအေႏြးထည္ခြၽတ္လိုက္
သည့္အခါ၊သူ႕ရဲ႕ ညာဘက္ခါးေနရာမွာ စုတ္ၿပဲ
ေနတဲ့တီရွပ္ေၾကာင့္က်န္ခ်န္မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္
လိုက္၏။
"တီရွပ္ကကစားရင္းၿပဲသြားတာလား။"

"အင္း။"
ကုေဖးကအေႏြးထည္ကိုေဘးမွာပစ္တင္ၿပီး
သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္။
"မင္း ဘာမွမစားရေသးဘူးမလား။"

"ငါ စားခ်င္စိတ္မရွိဘူး။"

"ငါ နည္းနည္းဗိုက္ဆာေနတယ္။"
ကုေဖးကအိပ္ကပ္ထဲမွဖုန္းထုတ္လိုက္၏။
"ငါ ထမင္းႏွစ္ပြဲမွာလိုက္မယ္။ မင္းနည္းနည္း
ျဖစ္ျဖစ္စားမလား။"

"......."

ကုေဖးသည္ဖုန္းၾကည့္ရင္းေမးလာ၏။
"အမဲသားင႐ုပ္မြေၾကာ္လည္းရွိတယ္။မင္း
ဘာနဲ႕စားခ်င္လဲ? ။အမဲအာလူးခ်က္, ခရမ္း
ခ်ဥ္သီးၾကက္ဥေမႊေၾကာ္, ခရမ္းသီးႏွပ္......"

က်န္ခ်န္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္သည္။
"ခရမ္းခ်ဥ္သီးၾကက္ဥေမႊေၾကာ္။"

ကုေဖးကအစားအေသာက္မွာ ၿပီးသည့္အခါ
သူ႕ေနာက္မွာရွိေနသည့္ နံကပ္ဗီရိုကို ဖြင့္လိုက္ၿပီးေဆးေသတၱာထုတ္၏။သူကလက္ျမႇောက္
ၿပီးတီရွပ္မခြၽတ္ခင္ က်န္ခ်န္ကိုေခ်ာင္းၾကည့္
လာသည္။

"အိုး......ခ်ီးပဲ!။"
သူ႕ပခုံးႏွင့္ခါးတေလွ်ာက္ဟက္တက္ကြဲေနတဲ့
ဒဏ္ရာႏွစ္ခုအားျမင္လွ်င္က်န္ခ်န္ထိတ္လန့္သြား၏။
"မင္းကိုေသတဲ့အထိရိုက္ဖို႔ သူတို႔ကိုဘာလို႔
ခြင့္မျပဳလိုက္တာလဲ?။"

ကုေဖး အခန္းဆီသြားရင္းမွ ရယ္လာသည္။
"ဘယ္သူက ငါ့ကိုအေသရိုက္ရဲမွာလဲ?။"

"မင္း အကူအညီလိုလား။"

ကုေဖးက "ေက်းဇူး။"ဟုျပန္ေျဖလာ၏။

က်န္ခ်န္ ထိုင္ေနရာမွမတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ေအာ္
လိုက္သည္။
"ဘာေက်းဇူးလဲ။မင္းအကူအညီလိုအပ္လား
မလိုအပ္ဘူးလား။"

ကုေဖးက မ်က္ႏွာငယ္ႏွင့္ သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လာ၏။
"လိုတယ္။"

သူ႕ကိုယ္ေပၚတြင္ဒဏ္ရာႏွစ္ခုလြဲၿပီး ႀကီးႀကီး
မားမားထိခိုက္တာမရွိေပ။သူ႕ေနာက္မွအခန္း
ငယ္ဆီလိုက္ဝင္လာရင္း သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ ဒဏ္
ရာမ်ားကို က်န္ခ်န္ အနီးကပ္ စစ္ေဆး လိုက္
သည္။ဒဏ္ရာအနားသတ္မ်ားကထိပ္ခြၽန္တုံး
တဲ့လက္နက္ႏွင့္ ထိုးစိုက္ခံထားရတာေၾကာင့္
မညီမညာျဖစ္ေနေၾကာင့္ သူသတိျပဳမိသည္။
ထိုကဲ့သို႔လက္နက္ေၾကာင့္ကုေဖးရဲ႕အေရျပား
စုတ္ၿပဲသြားတာျဖစ္၏။စဥ္းစားၾကည့္႐ုံႏွင့္
အရမ္းနာက်င္မည္မွန္း သူ သိသည္။