ဆားယယ် [ အရိုင်းဆန်စွာ ပြေးလွှားခြင်း ]

Part 51(zawgyi)

Chapter 51;

လူႏွစ္ေယာက္သည္ဆိုင္ထဲမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ
ထိုင္ေနလွ်က္ရွိ၏။ ကုေဖးသည္ ဘာစဥ္းစား
ေနမွန္းက်န္ခ်န္မေျပာနိုင္ေပမယ့္ေသခ်ာတာ
တစ္ခုမွာထိုသူကစဥ္းစားေနတာမဟုတ္ပဲ၊သူ႕
စကားေၾကာင့္မွင္သက္သြားတာျဖစ္နိုင္သည္။ထို႔အတူ,သူ႕စိတ္သည္အလြန္လႈပ္ရွားေန၏။

အခ်ိိန္အားျဖင့္ညကိုးနာရီေက်ာ္လာေသာအခါ
ကုေဖးကမတ္တပ္ထရပ္သည္။
"သြားရေအာင္။ငါ မင္းကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ဖို႔
လိုအပ္လား?။ "

"အိုး,"
က်န္ခ်န္လည္းမတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။
"ငါ့ကိုျပန္လိုက္ပို႔မယ္?။မင္းက ငါ့ကိုဘာလို႔
ျပန္လိုက္ပို႔ဖို႔ လိုအပ္မွာလဲ?။"

"အာ, မင္းလမ္းေပ်ာက္ေနမွာဆိုးလို႔။"

"ဖာ့ခ္!"
က်န္ခ်န္အသံထြက္ရယ္လိုက္၏။
"ငါ အခုမ်က္လုံးမွိတ္ၿပီးေတာင္ အိမ္ျပန္
တတ္တယ္။"

ကုေဖးသည္အေႏြးအကၤ်ီကိုဝတ္၏။
"အိုး,ဟုတ္လား?။မင္းကအရမ္း အံ့ၾသစရာ
ေကာင္းတာပဲ။"

"ငါကအၿမဲအံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ေနာက္မွလိုက္ၿပီးဆိုင္အျပင္သို႔
ထြက္လာခဲ့သည္။

ကုေဖးရဲ႕အိမ္ကသူ႕ငွားထားသည့္အေဆာက္
အဦးႏွင့္တစ္လမ္းတည္းျဖစ္၏။ သူတို႔သည္
လမ္းဆုံကိုျဖတ္လာၿပီးလွ်င္ကုေဖးရဲ႕အိမ္ကို
အရင္ေရာက္မွာျဖစ္ၿပီးသူကနည္းနည္းဆက္
သြားရမည္ျဖစ္သည္။

သူတို႔ႏွစ္​ေယာက္သည္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးတိတ္ဆိတ္စြာစက္ဘီးနင္းခဲ့သည္။က်န္ခ်န္ကအေၾကာင္းတစ္ခုခုေျပာခ်င္​သည့္တိုင္ဘယ္က
စေျပာရမွန္းမသိတာေၾကာင့္သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္
မွလမ္းကိုအားစိုက္ၾကည့္​ေန၏။

လမ္းဆုံေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ကုေဖးရဲ႕အိမ္နား
သို႔ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ ကုေဖးကစက္ဘီး
မေကြ႕သြားေခ်။ယခုအခ်ိန္ကထိုသို႔ထုတ္ေမး
ရမည့္အခ်ိန္မဟုတ္မွန္း က်န္ခ်န္နားလည္၏။
သူငွားေနသည့္တိုက္ေရွ႕မေရာက္ခင္ စက္ဘီး
အားမရပ္ခဲ့ေခ်။

က်န္ခ်န္ေမးလိုက္တယ္။
"မင္း မနက္ျဖန္ေက်ာင္းလာမွာမလား?။"