Mis mij bij het ochtendvuur, bij de aangestoken open haard, die rook in een silhouet uitblaast, net zoals jij mijn vuur uitgeblazen hebt. En mis mij bij het geluid van zingende vogeltjes, fluitend in een taal die wij nooit verstaan zullen. Maar prachtig vinden klinken, zoals Frans klinkt in sommige oren. Denk aan mij, als de sterren de hemel verlichten. Kleine puntjes in de donkere hemel, die wegwijs maken voor verdwaalde, verdwaalde zielen. En als je naar de maan kijkt, zwaai. Want waar ik ook ben ik zal terug kijken naar de zelfde maan. En ik beloof het vanuit de grond van mijn hart, ik zal altijd terugzwaaien, om jouw aanwezigheid te voelen. En zodoende wil ik je vragen mij te missen, als je aan mij denkt. Aan mijn woorden, die ik zo poëtisch mogelijk probeerde te laten klinken. Want God wat wou ik poëzie zijn. Wat wou ik graag gelezen worden, door jou. In de hoop dat je door mijn moeilijke woorden, mij zou begrijpen. Want dan voelde ik me gevonden. Maar beloof me, als ik het donker niet uitkom en de sterren ga bezoeken, zonder tranen. Beloof me dat je van me blijft houden, en mis mij. Zoals ik niet gemist werd, toen ik de sterren nog van veraf moest bekijken.
