Bir asker ve yârinin hikâyesi...
"Bu sevda
Bende bittiğinde
Sende başlarsa,
Seni asla affetmem."
"Akif Karan," dedim uzun zaman sonra ilk kez konuşurken. İsminin güzelliğine yandım. "Ben senin mesleğinden gocunmuyorum. Aksine gurur duyuyorum. Ama se...
Her duygunun yoğunca yaşandığı bir bölüm oldu. Yorumlardaki düşüşler beni kırıyor. 2000 oy ve 3000 yorum bekliyorum. Bu konu da herhangi olumsuz bir yorum da kabul etmiyorum. Birazcık emeğe saygı bekliyorum hepsi bu.
Okuduğunuz saati paylaşır mısınız?
21.11.2020
♡
OTUZ BİRİNCİ BÖLÜM ♤
SERDENGEÇTİ
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♤
İnsanı sessiz kalmaya zorlayan acı onu bağırmaya zorlayan acısından çok daha zordur.*
Zeminden tavana uzanan balkon camından, odaya dolan güneş ışıkları üzerinde sessizce uzandığım yatağa düşüyordu. Odamın kapısı hafifçe çalındığında boşluğa dalmış olan gözlerimi iki kez kapayıp açtım. Gümüş rengindeki kulp yavaşça aşağı doğru çekilip aralanan kapının arkasından Defne'nin bedeni göründü. "Gelebilir miyim?"
Beyaz örgü elbisesini giymişti. Sarı saçlarının üzerine geçirdiği beyaz renkli bandanayla tatlı bir görüntü sunuyordu. Karnı henüz belli değildi.Ancak biraz kilo almış ve yüz hatları dolgunlaşmıştı. Tatlı bir hamileydi.
Adımları odanın içine yöneldiğinde acelesizce başımı yastıktan ayırdım. "Gelebilirsin,"
Yanı başıma geldiğinde doğrulmuştum. Eğilip alnıma dudaklarını dokundurup şefkatle öptü. Başını geriye çektiğinde dudaklarında tasasız bir tebessüm yer edinmişti. "Ateşin yok balım," yanağımı okşayarak, "Misafirimiz var," dediğinde kirpiklerimi geriye doğru kıvırdım.
Kurumuş olan dudaklarımı dilimle ıslattım ve pürüzlü sesimle sordum. "Kim?"
"Gizem ve Yeşim abla. Seni merak ediyorlar, gelsinler mi?"
Nefesimi usulca verdim. "Gelsinler,"
Yanağımdaki parmağını ileri geri hareket ettirdi. "Dilara aradı biraz önce, kendini toparlayana kadar kafeye gelmesin dedi."
Kaşlarım hoşnutsuzlukla büzüldü. "Ama işler aksar,"
"Senin canından önemli değil ki. Gerekirse annem ya da ben yemek çıkartırız ama Dilara mutlaka bir çözüm düşünmüştür. Bunu düşünme şimdi,"
Buruk bir gülümseme ile iç çektim. "Bana aile olmanın ne olduğunu yeniden hatırlattınız, Defne. Düştüğüm her an elimden tutup kaldırıyorsunuz. Tek bir teşekküre sığmaz bu yaptıklarınız."
