Restart

°30°

စိတ်ချရပါပြီ ဆိုပြီး သီးသန့်ခန်းထဲ ပြောင်းရွှေ့ထားသည့် ဦးကျန့်က အခုထိ သတိမရသေး။ သားသားကလဲ သူ့ဒက်ဒီကိုကြည့်ကာ ငိုပဲငိုနေသည်။ သားသားကငိုလျှင် ရိပေါ်ကပါ လိုက်ငိုနေ၍ ရှောင်ပါးတို့၊ ဝမ်ကျဲလီတို့မှာ စိတ်မကောင်း။

*ဦးကျန့်က သုံးရက်တောင်ရှိနေပြီ သတိမရသေးဘူးလားဟင် ကျဲ*

*ရမှာပေါ့ အားဝမ်ရဲ့။ အခုက ရှောင်းကျန့်က အရမ်းပင်ပန်းလို့ ခနနားနေတယ်လို့ သိထားနော်*

မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ခေါင်းညိမ့်တဲ့ အားဝမ်က ရှောင်းကျန့်ဘေးသွားထိုင်ကာ လက်လေးကို ခပ်ဖွဖွဆုပ်ကိုင်လေသည်။ အခုရက်ပိုင်း ပိန်ကျသွားသည့် အားဝမ်က အစားလဲ ဟုတ်တိပတ်တိမစား။

အားအားရှိ ရှောင်းကျန့်အနားပဲလာနေကာ ငိုပဲငိုနေလေသည်။

*ကျဲ..ကျဲ ဦးကျန့်လက်လှုပ်လာတယ်..! ဆရာဝန်သွားခေါ်ပေးပါ*

ရိပေါ်ကိုင်ထားသည့် ဦးကျန့် လက်လေးတွေက လှုပ်လာ၍ ရိပေါ်မှာ အတင်းထအော်လေသည်။

*ဟမ် အေးအေး*

ဝမ်ကျဲလီမှာ အခန်းအပြင်ဘက် ပြေးထွက်မည်ပြင်ပြီးမှ အခန်းထဲမှာ ဆရာဝန်တွေဆီ လှမ်းဆက်သွယ်ထားသည့် ဖုန်းထားထားတယ်ဆိုတာ မေ့နေတာပင်။ ထိုဖုန်းနား အမြန်သွားကာ

*ဒေါက်တာ ရှောင်းကျန့် သတိရလာပြီ..! မြန်မြန်လာခဲ့ပေးပါ*

ဝမ်ကျဲလီမှာ အကုန်လုံးကိုလဲ ဖုန်းဆက်ခေါ်သေးသည်။ သိပ်မကြာခင် ရောက်လာကြသည့် ‌ေရှာင်းကျန့်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ရှောင်ပါးက ရှောင်းကျန့်နား ဝိုင်ဝိုင် လည်နေလေသည်။

*ဦးကျန့် သတိရလာပြီလားဟင်*

ဆရာဝန် အကုန်စမ်းသပ်ပြီးသည်နှင့် မျက်လုံးဖွင့်လာသည့် ဦးကျန့်က ရှောင်ပါးကို လှမ်းရယ်ပြသည်။ ပြီးမှ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကိုရယ်ပြသည်။ ရိပေါ်ကိုတော့ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးသူလို ခပ်စိမ်းစိမ်းကြည့်သည်။

*Mr.Xiao သူတို့ကို မှတ်မိလား*

ဆရာဝန်၏ အမေးကို ဦးကျန့်က ခေါင်းညိမ့်သည်။