"Nefret ediyorum senden anlamıyormusun?"dedim titreyen korku dolu sesimle "Sevemiyorum ben seni olmuyor işte artık vazgeç benden izin ver gideyim"dedim artık bağırmaktan kısılan sesimle gözlerimden yaşlar durmuyordu hıçkırıkların arasında kaybolmuştum...benim isyan etmemin aksine o bana acıyan gözlerle bakıyordu ne kadar acizdim Kolumu tutan elinden kurtarıp kapıya doğru koştum belime sarılan kollar buna mani oldu kafasını boynuma gömerek derin nefes a ldı "Veremem....." "Eğer benden gitmeye kalkarsan seni odaya bile zincirlerim ama izin vermem"dedi korkudan ne yapıcağımı bilmiyordum artık yaşamak istemiyordum bu adamın esiri olmaktan bıkmıştım....

Tesadüfün üç kurşunu vardır. İlk ikisinden kaçsan bile üçüncüsü tarafından vuruluyorsan, kaderin orada yeniden yazılıyordur. Bazen isabet eden bir kurşun, sıyıran iki kurşunun açabileceği darbeden fazlasını tek seferde açıp, hiç edebilir emeklerini ve kaderin doğan güneşi yakabilir tenini. Belçin Darya Tekin, bir gece vakti her zaman bildiği yollardan geçerken sonunun farklı olacağından, o gece kayan bir yıldızın tesadüfün ateşini yakacağından habersizdi. Hazar Cihangir Soykan, bir gece vakti ilk kez bilmediği yollardan geçerken sonunun aynı olacağından, o gece kayan bir yıldızın yaktığı tesadüf ateşinin onun ocağında söneceğinden habersizdi. Azazilin ini o gece Azazel'in kalbinde, bir kapının arkasında gizliydi. Belçin Darya, kuzeni ile eğlenmek için çıktığı gece o kapıyı aralamak ve ardındaki yabancıya yardım etmek zorunda kalırken, çevresi tarafından umutsuz gözlerle bakılan kaderi bir çift göze değince değişecekti. Hazar Cihangir Soykan'ın yolları, Belçin Darya'ya çıktı; denizde olmayan iz, onun gözlerinde saklıydı. Bir gece vakti kader yeniden yazıldı, gündüz tesadüfle yazılanı kabul etti.

Yıllar önce, kazandığı üniversiteyi okumak için İstanbul'a giden Baran zemheroğlu, üniversite de ikinci yılını geçirirken beklemediği bir anda karşısına çıkan Leyla, tüm dengesini alt üst etti. Baran'nın, Leyla'ya duyduğu aşkın hiçbir dil de telaffuzu yoktu. Birlikte çıktıları bu yolda hayatlarını evlilikle taçlandırdılar. Tabii... Bu zannettikleri kadar uzun sürmedi. Leyla'nın ansızın bir sabah onu terk etmesi üzerine hayatı mahvolan Baran zemheroğlu, okuduğu üniversiteyi tamamlayıp Mardin'e geri dönmüştü. Yıllar boyunca, Leyla'nın onu neden terk ettiğini merak etsede, peşinden asla gitmedi. Onu terk eden bir kadının peşinden gidecek kadar aciz bir adam olmadığını düşünüyordu. Gel zaman git zaman, aradan tam iki buçuk yıl geçmişti. Fabrikasında bulunan ofisinde otururken, odasının kapısı açıldı. İçeriye gelen kadın, Leyla'nın Anne'siydi. Gelirken tek gelmemişti, yanında iki yaşlarında bir kız çocuğu vardı. Baran'ın gözler, bir yandan yaşlı kadın'a bakarken bir yandan elini tuttuğu Küçük kız çocuğuna bakıyordu. Aradan geçen sessizliğin ardından, yaşlı kadın." Bu senin piçin." diyip, küçük kızı Baran'ın bulunduğu masa'nın önüne fırlattı. Duyduğu' piç ' kelimesinden sonra, eli silahına sarılmıştı. Bunu gören yaşlı kadın, yaptığı hatanın farkına vararak odadan bir hışmınla kaçıp gitti. Baran ağa, yaşlı kadının peşinden gitmek istesede içeride ki küçük kızın bakışları altında bu pekte mümkün görünmüyordu. Oda'nın ortasında duran küçük kıza bakınca ne yapacağını şaşırmıştı. Birbirlerine attıkları kaçamak bakışların ardından, Baran koltuğuna oturdu. Küçük kıza bakarak" Leyla hamile miydi?" Dedi, kendi içinden." Bu mümkün olabilir mi?" Küçük kız, Baran Ağa'nın bakışları altında ilerleyip masanın etrafından dolanarak Baran'a," Baba." Demişti

𓂀 Her iz, bir gözyaşı 𓂀 Arin'in abisi, onun için bir velinimetti; sevgi görmeyen küçük kız için umut dolu kapıların açılmasıydı. Babası tarafından sevilmemek ise onun için her gün kahroluş, yok oluştu; çünkü her kız babasının prensesiyken, Arin babası için yalnız kan bağı olan silik bir karakterdi. Babasının sevmediği kızı başka bir adam sever mi? Arin Demirhan, bir gün ansızın gördüğü yeşillerde kaybolur. Ne yapacağını, nereye gideceğini bilemez; çünkü bütün yollar ona çıkıyordu: hiç olmaması gereken adama, Çağan Adar Karadağ'a Bütün her şeyini elinden alan adama. Arin, işlemediği günahın kurbanı... Adar, işlenilen günahın masum kalan tarafı... Her ikisi de suçsuz, tertemiz kalpleriyle; geçmişin bütün izleriyle aralarında kandan, acıdan bir duvar ördüler... Adar, ne kadar intikam almak istese de geçmişte yaşanmış acının bedelini ödememesi gereken kişiye ödetmek istemez. Fakat işler göründüğü gibi değildir; bu intikam yalnız Adar'ın intikamı değildir. "Kimsenin prensesi olmayıp, Kraliçe olanlara..." (Herhangi bir çalıntı veya alıntı hususunda gerekli hukuki işlemlere başvurulacaktır.‼️) NOT: Karakterler ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Kitabın bütün kurgusu bize aittir.

" Hikayede +18 sahneler bulunmaktadır" Karacadağ'ın Ahrazı'nın hikayesinde geçen Zeynep ve Mustafa karakterinin hikâyesidir. Karartma gök mavisi sevinçlerini Hüzün düşürme kirpiklerine Mavi ile Beyaz'ın buluşması gibi olsun vuslatımız Sonra birşeyler söyle bana Umut koksun İmkansız mı? Bizde kuşlar filleri yener be Kadın!.. "Ol der ve olur.."

Sevdaya tutulmuş iki yüreğin hikayesi.

Eski adı Bana Abi Deme'dir ve 2024 yılında düzenlenmiştir. "Ali abi iyi misin?" Yüzünü bana doğru çevirdi ve gözlerinde gördüğüm bu saf sinir beni şaşkına uğrattı. "Bana abi deme Bahar, abi deme artık demee!" Sesi öyle çok yüksek çıkıyordu ki ilk defa görmüştüm bu halini. Onun aksine sakinliğimi koruyup bir adım yaklaşıp kolundan tuttum ve, "Neden Ali abi ne oldu ki?" Diye sordum korkuyla. Bu an gerçekleşmemeliydi. Yılmış gibi yüzüme baktığında gözlerinde kırıkları gördüm. "Sana bin defa dedim deme diye, anlatmaya çalıştım. Hâlâ anlamadın mı be kızım?" dedi gözleri bir acının yansımasına dönüşürken. Onu anlıyordum ama bu yeni bir şey değildi. Ve bir de anlamamış gibi yapmaya mecburdum. "Neyi abi?" Diye sordum bilmiyormuşcasına. "Bahar..." Dedi dayanamıyormuş gibi. "Abin değilim, kardeş değiliz. Bana abi deme Bahar, bende bu hisler oldukça sana abilik edemem ben." Sesi öyle kısık çıkmıştı ki yakınında olmayan duymazdı. Ancak ben o acıyı en derinden duymuştum. Bana bakan o gözlerde acının en saf hali görünüyordu. Kalbinin acıdığını biliyordum. O acının ne kadar yaktığını biliyordum. O acının benim acım olduğunu da biliyordum. Bu hal, bu durum içinde kahroluyordum...

(Uyarı: Kitap +18 yaş içindir!) Gökyüzü, umut dolu günlerin ardından siyah bir örtü gibi çöktü üzerimize. İhanetin soğuk eli, kalbimizi sarstı ve hayatımızı mahvetti. Umutlarımız, gözyaşlarıyla sulandı ve kurudu. Terk edilişlerin acı izleri, ruhumuzda derin yaralar açtı. Bir zamanlar sevgiyle dolu olan hayatımız, şimdi paramparça bir döküntüye dönüştü. Her an, geçmişteki ihanetin hüzünle dolu anılarıyla sarmalanmış bir gece gibi; yıldızlar kayboldu, umutlar söndü.

1874 yılının Britanyası o bahar geri dönülemez bir felakete yol açmıştı. İngilizlerin Fransızlarla girdiği savaşın ardından bambaşka iki kalbi bir araya getirmişti. Eleanor Haworth kız kardeşleri, babası ve babaannesi ile birlikte yaşayan arkadaşlarının da deyimi ile hayat dolu bir genç kadındı. Sevdiği adamla nişanlanmış ve evlenmek için savaştan dönmesini bekliyordu. Yüzbaşı Declan Stanford... Adı gibi asaletli bir adamdı. Onun tüm hayatı savaşmaktan ibaretti. Savaşmadığı zamanlarda ise şatafatlı İngiliz sosyetesinden ve gösterişli balolarından uzakta huzurlu bir hayat sürmekteydi. Savaş bu iki yüreğin hayatını kökünden değiştirecekti. +18 İçerik Mevcut! Dönem Kurgusudur!

Lise de aşık olduğu adama açılan ve adam tarafından reddedilen Alya yıllar sonra tekrar aynı mahalleye taşınsa ve adam karşısına asker ve 1 kızı olarak çıksa ne tepki verirdiniz. (hikayenin çalınması durumunda yasal işlem başlatılacaktır.)