+18 içerikli şiddet temalı sahneler ve ilişkiler olacaktır(!) okuyucularıma duyurulur 📢 "Sen kimsin?" Bacak bacak üzerine atarak karşıya bakmaya devam etti. Aniden kalbimde bir ağırlık hissetmiştim. Hiçbir cevap vermeden karşıya bakmaya devam ederken konuşmaya başladı. "Gözlerin aslını gizleyemiyor." Yavşça bana dönüp bakarken hiç beklemediğim yediğim darbe ile sanki hayata tutunduğum iplerden birisi elimden kaymıştı. "Kimsin dedim." Gözlerini gözlerime daha çok kilitleyip kafasını bana doğru yaklaştırdı. "Hiçim. Ya sen kimsin?" Alay ediyordu resmen benimle. Burnumdan soluyarak çantalarımı alıp hızla ayağa kalktım. Tam giderken bileğimde ellerle tekrardan ona doğru döndüm. Ayağa kalkmış dibimde durarak gözlerini gözlerime dikiyordu resmen. "Düşmanı ortak iki kimsesiziz." Söyledikleri ile daha dikkatli bir şekilde ona bakmaya başladım. "Ne?" "Ellerinden sevdikleri alınmış iki kimsesiziz Zemheri" Adımı söylemesi ile şokla ona bakmaya başladım. Saniyeler dakikalara dönüşmüştü sanki gözlerinde. Karanlığın korkusunu ve güvenini hissetiren gözleri ruhuma karışmaya çalışıyordu. O an anlamalıydım ölümü bana getirecek gözlerin onun gözleri olduğunu.

"Çocukluğumuz tohumumuzdur," diye fısıldadı Sırtlan'ın kül olan kalbi. "Tohumumuza kim su verdiyse o şekilde büyür ve yetişiriz." EMARE serisinin, birinci kitabı Sarmaşık, ikinci kitabı Pusula ve son kitabı Maske bu başlık altında toplanacaktır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.