Adına telefon denilen ve günümüzde bazı insanlardan bile akıllı bir hale gelebilmiş olan bu kutuyu icat eden Graham Bell, "ÇAĞRI MERKEZİ" denilen oluşumu görseydi ne düşünürdü? Sizlere sadece bir telefon kadar uzak olan müşteri temsilcileriyle bir gün geçirebilseydiniz ve onları iş yerlerindeyken gözlemleyebilseydiniz ne düşünürdünüz? Körpe bedenini, adına eğitim yuvası denilen ama daha çok, soğuk duvarlar eşliğinde vizyonsuzluğun bir kalıba sokulmuş hali gibi duran vasat bir lisede çürüten Seda gibi, aynı zamanda çalışmak zorunda olsaydınız hayattan beklentiniz ne olurdu? Ve son soru!!! Peki ya babam böyle pasta yapmayı nereden öğrendi? Sıkışık bir otobüsteyken sadece nefes alabilmeyi hayal ettiğinizi ve yaşamınızın her anının da bu sıkışık otobüsten farksız olduğunu hayal edin... Sabahları eğitim hayatına devam etmek zorunda olan ve öğleden sonralarında da bir çağrı merkezinde çalışmak zorunda kalan, fakir ama gururlu genç Seda için, bu sıkışık otobüsün havalandırmasını açabilecek tek bir kahraman vardı ve onun adı da kimsenin konuşmaya bile cesaret edemediği EVRİM' di...

"Aşk kapıyı çalar mı?" Diye sordu genç kız yanındaki adama. Adam sustu. Bilmiyordu cevabını bilse de konuşacak hali yoktu. " Çalmıyormuş." Dedi kızgınlıkla genç kız. Ve devam etti bağırmaya. " Gizlice girdin kalbime ansızın sızdın içime...Niye kapım kapalıyken izin almadan girdin ha niye. Bari çalsaydın kapımı girebilir miyim deseydin. Kalbimi kapatmıştım ben yok saymıştım her şeyi niye bozdun bunu? Ne istedin ki benden." Ağlıyordu genç kız hıçkıra hıçkıra. Kızamadı genç adam haklıydı çünkü kız. Diyecek bir şey bulamadı ama içi parçalanmıştı. Yapabileceği tek bir şey vardı. Onu yaptı. Sarıldı sımsıkı sarıldı. "Ağlama lütfen."dedi en sonunda. "Sen ağladıkça gözyaşların kalbime akıyor yakıyor kalbimi acıtıyor canımı ağlama..."