Nefretin iliklere kadar ulaştığı yere, itiraz etmeden yürüyordu. "Ölmemi neden bu kadar çok istiyorsun? Ben sana hiçbir şey yapmamışken?" dedi. Gözleri buğulanmış korkudan titriyordu. "Basit." diye yanıtladı. Acımasızca bakan gözleri ona takılı kalmıştı. Genç kızın üzerine yürümeye başladığında kapattığı sandığı kitabın aslında ilk sayfasını açtığından haberdar değildi. "Çünkü varlığını hissettiğim her an aldığım nefesi zor veriyorum." dedi nefretle. -Serinin ilk kitabı basılı eser halindedir, ikinci kitabı buradan yayınlamaktayım.-

Yıl 2070 Dünya da denilen zehirli gaz dolu gezegende yaşam tam olarak sona ermek üzere. Acı çekmekte olan insan, dünyada görülen son yaşam belirtisi . 2070 Haziran 21. Saat 13.44 Son insanın ölümü ile dünyadaki yaşam sona eriyor. Dünyanın eski halinden eser yok. Eskiden insanların gezdiği yollar, çürümüş cesetlerle dolu. Yayılan bu zehirli gaz, nerden geldiği çözülemeden bütün insanoğlunu, hatta yaşayan bütün hücreleri zehirleyerek öldürdü. Dünyanın en güzel çiçek bahçelerindeki çiçekler kendilerini zehirli gaza teslim ettiler. Hayvanların da insanlar ile aynı kaderi paylaştıkları gayet açık ve net. Onların da cesetlerinde çürükler ciddi derecede gözlemleniyor. Dünyada yaşam olmadığına artık gayet eminiz. Peki ya evrende? Kapak Tasarım: @Bthnatly Afiş Tasarım: @anastasialapiere

Bazı insanlar sadece delidir. Deliler birkaç çeşide ayrılabilir. Öyleleri vardır ki, bunlar en zeki insanlardır ama delilikleri zeki olmalarının önüne geçer. 80 Darbesi'nden sonra bazı gizli, yasak ve cani deneylerde bulunan doktor Hulusi Erkoç da bunlardan biriydi. Elini süremediği ya da sürse de ölmeyen, direnen insanlardan bazıları şanslıydı çünkü o bal gözlü caninin pisliğini yok edecek bir insan vardı. O insan bunu en çok kalbi taş olan biri için yapacaktı. Kalbi taş ama taşı pamuktan olan biri için...

Kumsal ve Aras... İki yaralı ruh. Birbirlerine muhtaçlar Ama Ikiside birbirinden inatçı. Acı... Ikisini esir alan duygu. Bir intikam ateşi ikisini yakıp kavuracak mı? Kumsal bir yalanı mı yaşıyor? Rengarenk olan Kumsal geçmişini hatırlayınca hâlâ rengarenk kalabilecek mi? Geçmiş onları geri dönülemez bir noktada birleştirirse... *** Acıyı ruhunuzda hissetmek ister misiniz? Kumsal yaşadığı olaydan dolayı büyük bir travma atlatmıştır. Aras bu olayda en ağır darbeyi almıştır. Hatalarla birleşip doğru yolu bulmanın hikayesi... --- Acılarınızı suya akıtın. Belki akıp arınır ve doğaya can verir....

Uyandığında bir hastanededir. Neredeyse her yerinde dikiş izleri olmasına rağmen, tattığı bu yoğun acının nedenini hatırlamıyordur. Ne olup bittiğini anlayamadan kendini hastaneden kaçarken bulur. Tek sığınağı olan evine gittiğinde televizyonu açar ve son dakika haberlerinde kendisinin arandığını görür. Bunun nedenini çok geçmeden bulur. Bir günlük tutmuştur. Ancak bu günlük; hangi insanı, nerede, kaç fiyata öldürdüğünden bahsediyordur. Kendi el yazısı olduğuna emin olsa da, son bir yılını hatırlamaması işi çelişkiye düşürüyordur. Takvimler bugün 2016'yı değil 2017'yi gösteriyordur. "Öldür!" diye emretti. Kana susamış bu bedenim buna hayır diyemezdi.

Tutsaktı. Duyguları, hayalleri ve kendisinden üstün gelmiş ırkı esir etmişti onu. Kadındı. İşini yaparken hep kısıtlamış, bakışlara ve küçümsemelere mahrum bırakmıştı onu. Dinlenmemişti. Dikkate alınmamıştı. Haklıydı. Ama kimler sansürlese de düşüncelerini, kapatsa da onu dört duvar arasına bu hiçbir şeyi değiştirmeyecekti. Tutsaktı. Kadındı. Haklıydı. Yıkılmak üzere olan bir dünyada doğmuş, ne konuşmaya ne dinlenmeye zaman bulmuş, hep haklı olmuş ve hep susmuş insanlardı onlar. Dünyanın her köşesinde yok edilmiş hakları, kelepçelenmiş elleri ve bağlanmış ağızları ile savaşın kurbanları. Sadece bir tanesinin uyanışı ile artık sokaklarda tek bir kelime yankılanıyordu, rüzgar fısıldıyordu onu ağaçlara. On yedi günde çökmüş bir dünyayı canlandırmaktı bu. Yıkım ve yok ettiği hayatlar, devrim ve dalga gibi yayılmış etkisi. İşte. İnsanlık yok olmanın eşiğindeyken onu kurtarmak isteyen tek bir varlık vardı. Dilsizlere ses vermişti. Devrim. Öncüsü ise tutsaktı. Kadındı. Haklıydı.

"Yine de bize bu gerçeği söyleyebilirsin değil mi?" gözlerime ciddi bir şekilde bakmaya başlamıştı. Gözlerinde ki o alay yok olmuştu. Artık gözleri duygularını yansıtmıyordu. Boş bir duvara bakar gibi Barlas ve bana bakıyordu. "Gerçek," dedi ve o zaman olanlar oldu. Derin ve boğuk bir şekilde kahkaha atmaya başladı. Aynı zamanda titriyordu. Titremesi şiddetlenirken boğazında bir kızıllık belirdi. Elleriyle başının iki yanını kavradı ve çevik bir hareketle sağa doğru çevirdi. Boynunu kırmıştı ve gözlerinin mavi rengi mora dönüyordu. Ona ait olmayan derinden gelen bir ses konuştu. "Gerçeği kimse söyleyemez. Gerçek sonsuza dek bana ait."

Siz hiç babanızın ölmesini istediniz mi? Ben istedim... Bedenime aldığım her darbesinde biraz daha arttı bu isteklerim. Gittikçe içime kapanırken, kendimi de insanlara kapatmaya başlamıştım. Ta ki, Çağlar yüreğimi aydınlatana kadar... Ben Melisa... Babam ve üvey abimin tek yaşama amacı sanki küçücük dünyamı başıma yıkmak... Ne iyi oldu da geldin Çağlar... Hoş geldin, yüreğimde kurumaya yüz tutmuş çiçeğime su oldun... Hoş geldin... Siz de Melisa ve Çağlar'ın hikayesine hoş geldiniz, hadi çevirin sayfayı ve girin içeri...

Fantastik #25 GEÇMİŞ Bir kehanet... Kaçak bir alfa... Börünün başıboş sürüsü... *** GÜNÜMÜZ Sonu gelmeyen kabuslar, nöbetler ve tedavilerle geçen, yasak dolu bir hayat... Sırlarla dolu bir kasaba... Meraklı ve zeki bir kız... *** "Dünya gerçekten düşündüğünüzden farklı bir yerse ne yaparsınız? Eğer gözlerinizi kapatırsanız daha mutlu bir hayat sürme imkanınız olsa... Ben merakıma yenik düştüm ama siz gözlerinizi kapayın." *** "Öl ya da öldür ama asla aşık olma! Bu uzun ömrüm boyunca öğrendiğim tek şeydi. Sonuncusunda başarılı olamadığıma göre şimdi ilk ikisini deneme zamanıydı. Savaş başlasın!" Başlangıç Tarihi: 9 Aralık 2015 Yeni Bölüm Tarihi: Çarşamba 18:00

"Pembeydim ben. Kimsenin olmayı seçmediği yahut olamadığı pembe. Derinlerde sıkışıp kalmış kişiliğimi taşıyan pembe. Bir insanın rengi, giydiği kıyafetle uyum sağlayan renk değildir. Bir insanın rengi, ruhunun boyanmayı sevdiği renktir. Ve işte pembe, ruhumun boyası." ××× KUTALP&ANKA. -30.10.15-