(Düzenleniyor) Ben artık sonumu görebiliyordum. Ruhumun bedenimden çıkmış halini görebiliyordum. İnsanların benim hakkımda konuştukları her şeyi, Kimsenin beni görememesine rağmen ben herkesi görüyordum. Yaşamak benim için her saniyesi her dakikası ölümken, öldüğüm günü doğum günüm ilan etmiştim. Ruhumun bedenimden ayrılması bana katılan en büyük armağandı, ve şimdi yaşadığım günler boyunca ulaşmaya çalıştığım bir varlığa ulaşacaktım. Ölmek yaşamaktan daha kafiyeli bir özgürlüktür. Benimle özgür olmaya var mısınız?

Siz hiç imkansız bir aşka inandınız mı ? Ya da hiç ruhsuz ve ölümsüz olan bir ' Meleğ'e ' âşık oldunuz mu ? O kaybedeceğini , sonsuz bir uçurumun tam içine düşeceğini bile bile oldu Karanlığa doğru sürüklenen bedeni o kadar güçsüzdü ki tutunduğu ' Uzaydan gelen okyanus gözlü çocuğa ' adamıştı her şeyini ' Ruhunun attığı çığlıkları duyabiliyorum ' Seni tanıyorum artık. Sen benim tanıdığım tek mavisin ve ben seni şimdi gökyüzüne haykırıyorum "İmkansız işte sen ve ben imkansız" Sustum... Canının yandığını bile bile sustum Ölmek özgürlükse mavi neden beni özgür bırakmıyorsun ¿ 🍂 Bu hikayede benle özgür olmaya ne dersiniz?