"Berzah! Ses ver!" diye bir çığlık duydu uzaktan. Demir, eski kapıya yumruklar iniyordu. Kaşları çatıldı, korkuyla omzu üstünden geriye baktı. "Berzah!" dedi aynı ses. İnce, kabuksuz, korku dolu bu ses komşusuna aitti. "Ne yaptın kıza şerefsiz adam?! Berzah!" boğazını yırtan bir çığlık daha attı çaresizce. Gülümsedi...
Dünyanın en uzak yolu gibi gelen o mesafeyi nefes nefese tamamladık. Tam ortada buluştuğumuz an aldığımız hızlı nefesler birbirine çarptı. Dudaklarımı ıslattım, dudaklarını sertçe ıslattı. "Sevda." dedi inanamaz gibi. Sesim çıkmazken derin bir nefes daha aldım ve o an belki de günlerce, aylarca pişman olacağım bir şey...