GECE'NİN ÖFKESİ

Kitabın çalınması durumunda hemen işlem adli başlatılacaktır!
Tüm hakları saklıdır.

☾

Bir yangın... bir kayıp... bir sessizlik.
Ve hiçbir yara, geçmiş kadar derin iz bırakmaz.

O gece, bir aile yandı. Azrail yanlızca beni arkasında bıraktı... Bana kalan ölüm, benden canımı değil duygularımı, benliğimi almıştı.

Ben hatırlamıyorum.
Ama bedenim, unuttuğum geçmişi her gece yeniden yaşıyor.
Bir ev yandı. Ailem yok oldu.
Ve ben küllerin içinden, bir şeyleri geri almaya yemin ederek çıktım.
Bana "kanla çiziyorsun" dediler
Belki de öyledir.
Ama kimse, içimdeki o boşluğu görmedi.
Kimse, geceleri uyanıp nefes alamayışımı bilmedi.

Zihnim o yangını tekrar tekrar yaşarken, bir şey yankılandı kalabalıkta. Bir isim, Alaz Çakır.

Ben kim olduğumu unuttum.
Ama o... beni hiç unutmamış.

Yüzü tanıdık değildi... ama kalbim titredi.
Kül olmuş olsada, gözlerinde bir hayat vardı ve sanki ben o hayatın içindeymişim gibiydi.

Hiç tanımadığım biri, bana benden daha çok tanıdıktı.

Sustu, beni kaybetmemek için sustu. Ama onun sessizliği benden daha tehlikeliydi.

O, beni benden önce tanıyan tek kişi.
Ama geçmişi hatırlamak mı daha acı verici
Yoksa hiç hatırlamadan sevmek mi? Bilemiyorum...

"Ben masum değildim. Hiç olmadım.
Ama biri beni yakmadan önce... ben herkesi yaktım."

Bu hikâye, iyi ve kötü arasında değil.
Bu, geçmişi karanlık, elleri kirli insanların
susarak, savaşarak ve bazen birbirini yok ederek
yazdığı bir hikâye.

Ben Gece.
Ve bu...
Kendimi bulmak için herkesi yakma hikâyem.

☾