Kırık Saatlerin Günlüğü

Gün doğarken,
ağlamak seni getirdi bana.
Nefes almanın beni dönüştürdüğü o sızı, kaburgamın çeperine, sessiz bir ağıt gibi sindi.

Artık saymıyorum günleri.
Güneş, ay'a eğildi;
son bir kez, usulca dokundu ona.
Ve yavaşça çekildi göğün kıyısından.
Gece, sessizce doğdu;
karanlık, acının üzerine bir kefen gibi serildi.
İşte... geldi o gece.

Bir ağırlık çöküyor kafama.
Düşünceler, bir labirent gibi daralıyor içimde.
Uykuyla sarılmak istiyorum bilinmezliğe,
çünkü uyanık kalmak, bu sessizlikte kaybolmak gibi.

Hiç susmayacak,
beni içten içe kemiren sesler.
Kanayana kadar deşiyor gövdemi.

İyiyim.
Hayır.
Kızgınım.
Bütün kalbimle nefret ediyorum!