Coming Soon | جــآنکاه

جانکاه؛ بسیار رنج دهنده. آنچه از جان بکاهد.
❄️
« نگاه کن، نگاه کن تو نگاه من... چه بارونی‌... تو راهه!»

خلاصه‌ی قصه این است:
_ اولین بار که دیدمت،
اولین برف سال بود.
اولین‌بار که دیدمت و پروانه‌ها... پر از شوقِ تولد، رقصیدن لا به لای ریه‌های من و من فهمیدم این یه افسانه نیست... عشق واقعاً یه جایی دچارت می‌کنه!
امروز که این‌ها رو می‌نویسم،
امروز که از همیشه خسته‌ترم،
امروز هم اولین برف ساله
و پروانه‌های من، با هر نفس‌ کهنه‌ی من... بیشتر و بیشتر از بین می‌رن و بی‌جون و تنها... تو گرد و خاکِ این زندگی، این زندگی‌ای که ما ساختیم؛ خفه می‌شن و... بی‌صدا می‌میرن.
اولین برف سال بعد که بیاد،
شاید اون‌روز دیگه اینجا نباشم.
شاید ترکت کنم... و یاد بگیرم،
یاد بگیرم نبوسیدن تو رو که این‌روزها بهم بی‌رغبت‌تری.
فیلم ندیدن با تو رو که این‌روزها نگاهت رو ازم می‌گردونی،
آهنگ گوش ندادن به یاد تو رو که این‌روزها... یادم میاری لحظه‌هایی که دوست نداشتنم رو فریاد می‌زدی و من کر بودم به صدای یه خوشبختی خیالی با تو.
تمرین می‌کنم و یاد می‌گیرم تا عشق،
دیگه بیشتر از این دچارم نکنه و کاش... بتونم، کاش خوشبخت بشی بدون من.
کاش خوشبخت بودی با من.
کاش!

| سفید به‌سان زمستانی بی‌پایان|
به ژانرِ عاشقانه، تراژدی
به کاپل کوکوی
به زودی