D'arcy

neden ağladığımı bilmiyorum, diyorsun
           çünkü bir şeyler değişiyor içinde
          kendini ikna etmiyor düştüğün boşluk
          bildiklerin başkalaşıyor gözlerinin önünde
          yabancılığı öğreniyorsun
          
          gece söndürür hayalet olmaya yetmeyenlerin ışığını 
          güçlü olmaya benden daha çok ihtiyacın var çünkü haksız olduğunu
          kalbinin bir yerinde biliyorsun
          gündüzün kepenklerinde duyduğun güven,
          çelimsiz gölgelerin fısıldadığı
          küçük sırlarla büyüyorsun

Seni düşlerime aldım.
          Uykusuz kaldım.
          Seni uykularıma aldım,
          Düşsüz kaldım.
          Başıma aldım, sensiz;
          Gönlüme aldım, başsız,
          Sensiz, yollarda pulsuz,
          Pullarda mektupsuz kaldım.
          Sana adlar aradım,
          Ardında adsız kaldım.

Uykuların kaçar geceleri
          Bir türlü sabah olmayı bilmez
          Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
          Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
          Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
          Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
          Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın
          Onun unutamadığın hayali
          Sigaradan derin bir nefes çekmişcesine dolar içine
          Sevmek ne imiş bir gün anlarsın

Düşen yıldızlar gibi
          Batan gemiler gibi yalnızlığım
          Sisli şafaklar doğar ufkumdan
          Kör bıçaklar bilenir düşlerimde her gece
          Kirli bir güneş kahreder dalgalarımı
          Bir çamur yığını sıvanır yüzüme
          Gitgide artar yalnızlığım
          Sonra duyarım iliklerimde sabahın olduğunu
          Bir yosun parçası kımıldanır, gerinir
          Bittiği yerde başlar yalnızlığım

Kalp midir insana sev diyen,
          Yoksa yalnızlık mıdır körükleyen?
          Sahi nedir sevmek?
          Bir muma ateş olmak mı?
          Yoksa yanan ateşe dokunmak mı?