daisy

benim evim manzaraya açılmazdı,
          semtimizde deniz yoktu 

olmasını istediğim, daha doğrusu umut ettiğim bir şey var. olursa bu postun altına yazacağım, umarım olur.

nuh bin yıl yaşadı, bir tufan gördü. ben nuh değilim ama bin tufan gördüm.

yahudi değilsem bile
          bende yahudalık da mı yok-
          kimi öptüm de kurtuldu çarmıha çakılmaktan?

ben iyiyim. kötüyüm. doğruyum, yanlışım. anlamsız bi cümle, isimsiz bi şiirim. ben tamamen yarım, kısmen tamamım. ben yokuşum, yokuşun zirvesindeki ağacın kuşuyum. ben düz bir yol, düz yolda açılan çukurum. ben itilmeden devam etmeyen, yakılmadan tütmeyenim. istenmeden gelmeyen ve asla istenmeyenim.

ali, güzel gözlerinden akan yaşlar bir ömre bedelmiş.

"füsun, hani demiştin ya yaşın otuza vurunca yük biner omuzuna diye. ben de sana yaşım çocuk ama yüküm ağır demiştim. bu gece sanki otuz yaşındayım füsun."

yaralarımı saranda kendi ellerimdi benim.

bir gün anneme,
          dilencilere hep para verdiğimi, ama açlıktan ölmek üzereyken bile kimseden bir şey istemediğimi söyledim.
          "sen hiçbir şeyi doğru yapmayı beceremedin ki zaten" dedi.

atladım ben o uçurumdan. gök tutar sandım. tutmadı.