‏‏‏‏‏‏‏‏

aşk ne yalanmış, beni en dibe gömdü.*

kalbi nasır tutar mı insanın, elleri avuçları mahşer gibi kaynar mı, telaşsızken, korkmuyorken, koşmuyorken nabzı artar mı? olur mu hiç bunlar meraktan soruyorum. her yer, herkes o kadar yabancı ki dilini hiç bilmediğim bir dünyanın ortasına düşmüş gibiyim amansız. yalnızlıkla boğuşuyorum, bazen yerlere devriliyorum, bazen onu yere seriyorum, ama sonuç hiç değişmiyor. o ve ben günün sonunda el ele oturuyoruz. sesim nerde, kimin kulağında kaldı bilmiyorum. bazen, bazı zamanlar konuşmayı unutuyorum. ömür boyu susarsam insanlar beni konuşmaya zorlarlar mı yoksa alışırlar mı diye düşünüyorum. sonsuz sükunet, kulağa hoş geliyor değil mi? ağzı var dili yoklu mavraları eskiler sever, bu beni kendime küstürüyor. inanır mısınız birine güvendim. biliyorum çok gülünç ama yaptım bunu. biraz değil, kuşkulu değil böyle kılçıksız. birine aldandım, birine inandım, aptaldım. ben yapmazdım böyle çocukluklar. ben inanmazdım, ben yalvarmazdım. yapmazdım ben bilirdim kendimi. şimdi bininci kere ve hiç kuşkusuz sonuncu kere insan insana neden sığamaz, neden sığmamalı kavradım. düğümlerim artıyor, sıkışıyor, çözülmez bir hâl alıyor. oysa ben tırnaklarımı uzatmayı zamanlar önce bıraktım. iki küçük yavrunun kan kanserinden ölen anneleri için her biri adına ayrı ayrı neden ağladın kalbim? bir çıngırağın sesine neden ağladın? bir ayının postunu kaça satmışlar sana ne, sen buna neden ağladın? yolun ortasında neden durdun, yaşayamadığın için dertlendiğin zıkkımı artık yaşamak istemiyor olduğun için neden ağladın? kendinden neden kaçtın ve neden yolun sonunda yine kendine yakalandığın için ağladın? bir adinin nasıl oldun sorusuna neden yenildin ve neden o adinin nasıl olduğuyla ilgilendin? lafı dolandırma kalbim, atmak değil de yakmaksa derdin, neden çekip de gitmedin?

geride bıraktığım şu son günlerin bana hissettirdiğiyle bu fonun hissiyatı paralel. zaman avuçlarımdan kayıp gidiyor sanki. yeryüzü ayaklarımın altından kayıyor, sesler birbirine karışıp, buğulanıyor ve yok oluyor. kayboluyorum ezberimde olan yerlerde, kayboluyorum kendi bedenimde. evimi bile bulamıyorum, evime gidemiyorum, ev dediğimin yıkılışına şahit olmayı yavaş yavaş sindiriyorum.