v

yalana rağmen pişman olmamak da var. @timurunmerysi  

insanlar anlamıyorsa faydasız olur sözcükler. @timurkocammdirr

yanılıyorsun fikrimce. bir kitap en az kâtibi tarafından bir defa açılmıştır. @timurkocammdirr

@ twentytwofourteen  Bazı kitapların kapağı hiç açılmaz.

her önsöz okunmaz, tıpkı yaşadığımız hayattan yüzümüzde taşıdığımız her izi görebilen olmadığı gibi. @timurkocammdirr

saat gecenin üçü mü diye bu dramatikliğim bilemiyorum. ama ölüm ani ve yalnızlık duvarını yıkmak ölümle denk düşmeyecek kadar zaman alıyor.

bir iki gündür kafamı yoklayan konuların başlıcaları ölüm ve yalnızlık. ikisi de karanlık tarafa yakışır gibi geliyor kulağa ama insanlığın zuhur ettiği bir yerde oluşan hareketlilik kadar ışık saçan şiirlere birer konuklar. farklı şeylerdir ama kesiştikleri doğruda bir fonksiyondan fazlasını belirtir. ölüm x ekseninde, y baş harfinden kopyacı yalnızlık. kesiştikleri yer ölünce oluşan yalnızlığı değil, ölmeden önceki yalnızlık korkusunu anlatır. ölmek sorun değil. geçip gitmiş gibi olmak sorun. bir yaşam var görmüşsün, bakmışsın bir kere penceresinden ve gördüklerinin unutulmak için olmadığına ikna olmuşsun. ama sadece sen hayatına ikna olmuşsun. en az birine değil olan ihtiyaç unutulmamak için. ölen bedenlerin ruhları bazıları iki saat sonra, bazısı yüz binlerce yıl sonra henüz unutulur. kimsenin unutuluşu bir değildir ki. ölen de bilmez ki bunu. ya öldükten sonra göreceği değer varsa. bilse içi rahata ererdi belki, yeter ki bilinsin benliğim; öldükten sonrasına razıyım derdi. ama bilemezdi işte. kimse oturup anlatmaya vaktini yakalayamazdı. beni kimler tanıyor ki diye saymaya başladığında bazı insanlar sayının az oluşu, sanki hayatında bu tercihi kendi yapmamış gibi, herkesten kendisi ırak kalmamak istememiş gibi delicesine ürkütür. ürkütüyor beni. ben çok kolay çıktım birilerinin hayatından. ilkokuldan ansızın taşındım, ortaokuldaki arkadaşlarımla bir daha buluşmadım, lise hayatım bir yıldan daha az sürdü. ben ve kim. benden sonra kim. bana kim. düşersem bana kim düşer. ne kadar düşer. geçer mi bir elin parmağını, geçmezse bana kurşun geçer.

bu dünyada rahat olamam hiçbir zaman ama sırf burası dünya diye değil, aklım olduğu için. hepimizin ortak noktası dünyada olmaktan ziyade aklımızın olması. zenginimizden fakirimize, ufaktan büyüyüğümüze, kadınımızdan erkeğimize, ülkemizden başka ülkelerimize hepimizin ortak noktası akıla sahip olmamız. bozuk yahut değil. beynimizin içinde var. iyi kötü dünyanın doğumundan bu yana bir şeyler anladık. anlamak başımıza sanılandan daha çok iş açtı. herkes, bencilce diyeceğim ama, dolaşıyordu ortalıkta anlaşılmamak beni tüketen diye ama anlamanın yıkımından herkes bihaber. anlamak başımıza iş açtı, iyi kötü anlamamız sayesinde yaşıyoruz ve ölüyoruz ve yaşarken ölüyoruz. boşuna denmedi cahillik mutluluktur ama işte dünya diyebileceğin nokta burasıdır. burası dünya, aklın olmadan var olmak hayvanlara ve cansızlara özgüdür. eğer bu dünyanın eteklerinde doğmuşsan ve aklın varsa geçmiş olsun, iki ihtimalden birini seçerek yaşamak şartıyla ölmeden asla o çok istediğin mutlak mutluluğa erişemezsin.

ann. hâlâ topluyorsun dağılmış parçaları. her yeri kırarken nasıl düşünmezsin?

yetişmenin öncesi geç kalmak ise, öyleyse geç kalmak bile kaçınılmaz; mecburi. geç kal. doğmak için geç kalmak gerekirse. ya da geç kal, doğmaman emredildiyse.

hâlbuki bilmişlik taslıyordum, gelen geçene bu dünya'dır işte; ne bekliyorsun ki diyordum. belki beklenirdi de ben korkaklığımı keşfedemiyordum. ki benden unutkanlığım söküp alınmamışsa, gezsem bile dünya büyür ve bana hep ecnebi kalırdı.

toprağınız cennetten bir bahçe olsun.

kollarından tutup zorla geçirtiyorlarmış gibi

geçerken canından bir parça kopuyormuş gibi.

geçmek istemiyormuş gibi geçiyor hep.