mustafaa_-

Eğer anlatabilseydim hissettiklerimi belkide bu denli dolu olmayacaktı yüreğim. Anlatamadım. 
          Bağırdım ama tek kelime dökülmedi yüreğimden.
           Özledim. 
          Yokluğun beni korkutuyor, gelmelisin.  
          Evet gelmelisin, neredeysen, ne işle meşgulsen bırakıp yalın ayak bana gelmelisin. Kimin ellerindeyse ellerin, bırakıp bana gelmelisin. 
          Neyin var diye sorma, bilmiyorum. 
          Bildiğim tek şey tek sığınağım olan kalbine sığınmam gerektiği,
           başka hiçbir şey bilmiyorum. 

Hayatımdaki en mutlu olduğum anları düşünürken aklıma bu denli fazla gelmene kırgınım. 

Ve sonra anladım ki vazgeçilmeyen değil vazgeçmeyen vardır..

ben hiç yarım bırakmak için tutmadım kimsenin elinden, 

Herkes ile dikenli teller vardı aramızda...Benim ördüğüm dikenli teller...İnsanlar,bana her ulaşmaya çalıştığında,onların bir yerlerini kesen dikenli teller...Ama öte yandan,diyorum ki iyi ki vardı bu teller...Zehirli zihnimi temiz kalplere bulaştırmamı engelliyordu...

→Gece diyorum.....ne guzel kucakliyor huzunleri,ya yanlizlik? Siyah bir iplik gibi sariyor yurekleri. Peki ya dua ? Ah dua olmasa. Nasil görürdü umutlarimiz gunesi ?... {19:58} 

Hayat zor derler ya hani, zor olan hayat değil insanlardır. 

Rica etsem kitabimi desteklermisiniz ?
          Tesk.^^

Anne beni öldürüyorlar..

Neeeyyy mıstafa neeyy mfsöfösöödödöd