oddechnieba

Witaj!

Pochodzę z krainy, gdzie zawsze gra muzyka. Stare drzwi skrzypią, a patefon brzęczy melodyjne w rytm szybkiego walca. W oknach powiewają delikatne firanki, a polne kwiaty barwią uśmiechy przechodniów. Nie ma ich wielu, czasem jakiś podróżnik zostaje na herbatę. Czajnik stoi na białym piecu kaflowym, ale kiedy zagwiżdże, wędrowiec znika. I znów jestem sama pośród wysokich traw i owoców jabłoni, większych od mojej dłoni. Wielu było podróżników za moim progiem, ale żaden nie napił się ze mną herbaty. Nauczyłam się pić ją samotnie. Z uśmiechem, smutkiem, bólem. 

Ale teraz mieszkam gdzie indziej, mimo że nigdy nie opuściłam mojej krainy. W głowie wciąż słyszę owy walc, gdy zasypiam widzę śnieżnobiałe firanki i kwiaty pełne jakiejś wewnętrznej radości. Płacząca rzeka płynie szemrząc cicho, a ja wciąż podświadomie przesiaduję przy niej w blasku księżyca. Odbija się w niej niebo, takie samo jak to, które obserwuję przez okno dachowe, gdy mnie tam nie ma.

Myślę, że każdy ma swoją krainę. Jedni tłoczne miasto, inni schronisko wysoko w górach, gdzie podróżnicy przebywają miesiącami. Są też tacy, którzy mają pole i sad pełen jabłoni, płaczącą rzekę, skrzypiące zielone okiennice i kubek herbaty.

Pewnych ludzi nie ma tam gdzie są, ponieważ chcą być gdzieś indziej.