Η πρώτη μέρα

      Μια ιδιαίτερη μέρα ξημέρωνε για τον Νίκο. Και για αυτόν και για αμέτρητα άλλα παιδιά βέβαια. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που θα πήγαινε στο καινούριο του σχολείο, στο 3ο λύκειο Χαλανδρίου, και ήταν πολύ αγχωμένος. Ήδη στο γυμνάσιο δεν είχε και πολλούς φίλους αλλά ήλπιζε να γνωρίσει και άλλα παιδιά για να κάνει και μαζί τους παρέα.     

   Ξύπνησε λοιπόν αυτό το πρωί πιο νωρίς από ότι συνήθως. Ήθελε να ετοιμαστεί για αυτή την μέρα όσο καλύτερα μπορούσε και δεν θα άφηνε τίποτα να του την χαλάσει. Ούτε καν ο εφιάλτης που είδε το βράδυ. Ονειρεύτηκε πως ήταν η πρώτη μέρα στο λύκειο, την αυριανή μέρα δηλαδή, και πως σε κάθε βήμα που έκανε άκουγε από παντού γέλια και έβλεπε χέρια να δείχνουν περιφρονητικά αυτόν. Αυτό όμως δεν τον πτοούσε. Αφότου σηκώθηκε λοιπόν από το κρεβάτι του, και έφαγε ένα τοστ και αμέσως μετά κατέβηκε τα σκαλιά του σπιτιού του όπου και συνάντησε ένα πολύ σημαντικό άνθρωπο για εκείνον, την κολλητή του, την Ελένη. Την ήξερε εδώ και τρία χρόνια, από όταν δηλαδή μετακόμισε στην πολυκατοικία όπου έμενε και εκείνη. Έκαναν σχεδόν τα πάντα μαζί και την είχε σαν την αδελφή που δεν είχε ποτέ.

   Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν για το καινούριο τους σχολείο και μόλις έφτασαν στην εξώπορτα του σχολείου τους, ο Νίκος, έπιασε το χέρι της Ελένης και της υποσχέθηκε για άλλη μια φορά πως θα την προσέχει ότι και να συμβεί και δεν θα αφήσει κανέναν να την πειράξει. Ο Νίκος πάντα κατόρθωνε να καθησυχάσει την Ελένη ότι και να συνέβαινε. Αυτό έκανε και τώρα. Η Ελένη ήξερε πως ο Νίκος ήταν το μοναδικό άτομο στον κόσμο που είχε αυτή την επίδραση πάνω της και ήταν ευγνώμων για αυτό. Η Ελένη αγκάλιασε τον Νίκο και μπήκαν μαζί στο σχολείο. Εκεί είδαν τους παλιούς συμμαθητές από τους οποίους με τους περισσότερους είχαν μόνο μια τυπική σχέση, λίγοι ήταν εκείνοι με τους οποίους έκαναν παρέα. Αγκαλιάστηκαν, αντάλλαξαν τις καλοκαιρινές τους αναμνήσεις και είπαν τα νέα τους. Τι νέα να είχε ο Νίκος άλλωστε; Δεν είχε περάσει βδομάδα που χώρισε με την Μαρία και ήταν καταρρακωμένος. Τα είχανε για σχεδόν 8 μήνες μέχρι που την έπιασε να φιλιέται με τον παλιό του κολλητό, Γιώργο.

   Στη συνέχεια, όταν οι μαθητές μπήκαν στις τάξεις τους, ο Νίκος και η Ελένη διαπίστωσαν πως βρισκόντουσαν στην ίδια τάξη. Αμέσως. χωρίς δεύτερη σκέψη κάθισαν μαζί μιας και κάθε χρονιά καθόντουσαν μαζί οπότε τους είχε γίνει συνήθεια. Την πρώτη ώρα άρχισαν με μια κυρία που αρχικά τους έμοιαζε με έγκυο : αργότερα κατάλαβαν πως δεν ήταν. Αυτή η κυρία θα ήταν η υπεύθυνη του τμήματός τους καθ' όλη την διάρκεια της χρονιάς και δίδασκε βιολογία, ένα μάθημα που τόσο η Ελένη όσο και ο Νίκος δεν συμπαθούσαν και ιδιαίτερα. Στο μάθημα αυτής της καθηγήτριας αποφάσισαν και οι δύο πως δεν θα προσέχουν και, είτε θα συζητάνε στο μάθημα, είτε θα διαβάζουν κάποιο άλλο μάθημα. Την πρόταση μάλιστα αυτή την σκέφτηκε η Ελένη που υποτίθετε ήταν πολύ επιμελής στα μαθήματά της.

'Θα έχει τους λόγους της που επιλέγει την συζήτηση ή ακόμα και το διάβασμα άλλων μαθημάτων από το να προσέχει στη βιολογία' σκέφτηκε ο Νίκος που έτσι και αλλιώς δεν θα πρόσεχε στο μάθημα αυτόΚαι όμως είχε και μάλιστα ήταν κάτι που το κράταγε κρυφό από εκείνον σχεδόν έναν χρόνο. Δεν θα του το έλεγε όμως, δεν άντεχε να του το πει. Ένιωθε πως αν του το έλεγε θα τελείωνε η φιλία τους ή έστω θα σταμάταγε να την βλέπει όπως τώρα. Άλλωστε θα ήταν και ο πρώτος που θα το μάθαινε και δεν ήξερε πως θα αντιδράσει, φοβόταν για το χειρότερο. Απλά ήλπιζε να καταφέρει με τον καιρό να το θάψει αυτό το αίσθημα και να καταφέρει να επουλώσει τις πληγές που θα έφερνε στην πορεία.   Έπειτα, αφότου πήραν τα υπόλοιπα βιβλία και η παρέα του Νίκου και της Ελένης αποφάσισε να πάει μια βόλτα μετά από το σχολείο στο Avenue που, αν και ήταν λίγο μακριά από το σχολείο τους ήθελαν οι περισσότεροι να πάνε εκεί συμπεριλαμβανομένου της Ελένης και του Νίκου. Έτσι, για να διευκολύνει την παρέα, ο Νίκος πρότεινε να αφήσουν όλοι τις τσάντες τους στο σπίτι του, μιας και ήταν απέναντι από το σχολείο. Όλοι δέχτηκαν και όλοι κατέληξαν να βαδίζουν προς το σπίτι του Νίκου. Μετά άρχισαν να περπατάνε προς το Avenue, που αν και σχετικά μακριά από το σχολείο τους δεν χρειαζόταν να χρησιμοποιήσουν λεωφορείο. Στην διαδρομή ο Νίκος δεν μίλησε με κανέναν εκτός από την Ελένη, τον Ηλία και τον Χρήστο τα μόνα από τα 10 άτομα από τα οποία αποτελούνταν η παρέα. Δεν ήξερε κανέναν άλλον από την παρέα μερικοί μάλιστα ήταν και από διαφορετικά τμήματα και τάξεις. Ο Ηλίας τον καθησύχασε λέγοντάς του πως μόλις θα καθόντουσαν στην καφετέρια όπου είχαν πει θα τους γνώριζε όλους μεταξύ τους καθώς ο Νίκος δεν ήταν ο μόνος που δεν ήξερε άτομα.