Her geçen gün insanlar normal olmayanı normal saymaya başlıyor ve bu durum gittikçe beni endişelendiriyor.
Zaman zaman oturup yazdığım, eski sert kapaklı ucuz bir defterim vardı. Aklıma dahi gelmeyeni ellerim kağıda dökerken, sanki içimdekilerden bana seslenen var gibi okuyarak dinliyordum öğütleri.
Muhtemelen asla anlaşılamayacağım.
Kalbim, asrın getirdiği yenilikleri kaldıramıyor artık.
Ortaçağ, ne güzel bir çağdı. Teknolojiden bi haberdik. Gökyüzü yıldızlarla kaplı bir bostan.
Biz ise mutluyduk. Yani şey, onlar demek istedim.
Söylesene küçük çocuk, hiç mutluluğu tattın mı?
Umarım cevabın hüzünlü şarkılar çaldırmaz zihninde. Zaten yeterince yük var üzerimde.
Seninkileri de sırtlanamam.
İyi uykular sevgili dostum. Kaç rüyadır görüşemiyoruz. İyi misin?
