Coffee shop එකේ මැදපු වීදුරු වලින් මං බලාගෙන ඉදියේ මුහුද දිහා.මුහුදු රළේ තිබුණේ වෙනදට වඩා නොසන්සුන් බවක්.හරියට මගේ හිත වගේ.
"මේ Coffee එක බීපන් බං.දැන් ඕකත් නිවෙනවා.මගෙ බැල්ම ආයෙත් coffee table එකට ගෙනාවෙ ජිමින්.table එක උඩ ක්‍රීම් පාට Wedding invitation card එකක් මං දිහා හිනා වෙවී බලන් ඉදියා.
"උබ ඕක බලන්න ඕනි කියපු නිසයි ගෙනාවෙ.නැත්නම් ඕක දීපු වෙලාවෙම ඉරලා දානවා."ජිමින් මගෙ හිත හදන්න එහෙම කිව්වට හදන්න දෙයක් ඉතුරු වෙලා තිබ්බෙ නෑ.කෑලි කෑලි කැඩුනු හිතක තව මොනවා හදන්නද?
මට ආයෙත් මතක් වුනේ යේශිගෙ හිනාව.ඒ හිනාවෙන ඇස්, ඒ කතාව ,අවුරුදු 3ක් මං ළගටම වෙලා ඉදපු එයා තව දවස් තුන හතරකින් වෙන කෙනෙක්ගෙ.
"මං ගෙදර යනවා බන්.4 ටත් ළගයි .පොඩි වැඩකුත් තියෙනවා.උබත් ඕවා හිතන්නෙ නැතුව ගෙදර පලයන් ."එහෙම කියපු ජිමින් wedding invitation card එක දෙකට තුනට නවලා සාක්කුවට දා ගත්තා.
"මං මේ wedding එකට යන්නෙ නෑ බන්.මං උබේ හොදම යාලුවා වෙලත් මේකි මට invite කලානෙ"
"යේශි උබෙත් යාලුවෙක්නෙ බන් ඒකයි"මං එහෙම කියනකොට ජිමින්ගෙ මූණේ ඇදුනෙ සමච්චල් හිනාවක්.
අපි දෙන්නම coffee shop එකෙන් එලියට ආවට පස්සෙ ජිමින් මට අත වනලා පාර දිගේ නොපෙනී ගියා.මන් මුහුදු වෙරළට ඇවිදන් ආවා.
_____________________
"ඔයා වෙනස් වුනත් මම නම් වෙනස් වෙන්නෙ නෑ ටේ"යේශිගෙ ඒ වචන මගෙ හිතේ දෝංකාර දුන්නා.
"අපේ අප්පා අපි දෙන්නට කැමති නෑ ටේ.මං දන්නෙ නැති වුනාට අප්පාගෙ හොදම යාලුවාගෙ පුතාට මාව propose කරලා තියෙන්නෙ පොඩි කාලෙමලු."
"පොඩි ළමයින්ට proposal ගේන්නෙ මොන රටේද යේශි?"කවදාවත් එයාට මොකුත් නොකියපු මන් එදා එහෙම කිව්වෙ හිතේ තිබ්බ කේන්තියටත් එක්ක.
අන්තිම දවසේ මන් යේශි ළග වැද වැටුනේ නැති එක විතරයි.ඒත් එයාට ඕනි වුනේ මොනා හරි කියලා ගැලවිලා යන්න විතරයි.
මං අරමුණක් නැතුව මුහුදු වෙරළ දිහාට ඇවිදන් ආවා.ජීවත් වෙන්න හේතුවක් ඉතිරි වෙලා නැති,හිස් බවකින් ජීවිතේම වැහිලා ගිහින්.
