GINTONG PITAKANG WALANG LAMAN
Ako'y nasitsitan,
Gandang katawan- balingkinitan.
Napailing ng malaman,
Na ang gintong pitaka'y walang laman.
Napangiti ang sarili,
Pitaka ko ay napasukan ng money,
Akala ko, ako ang mag-aabuno.
Pero swerte yata ay aking nasalo.
Tatlong asul na papel,
Ang nagpabusog sa pitakang tila kahel.
Dali dali niya akong hinila papasok,
Gigil na gigil nang tumusok.
Dahan-dahan akong hinubaran,
Ginapang niya ang aking kalamnan.
"Paunang bayad pa lang 'yan."
Sa mga bulong niya sa aking tenga ako'y kinilabutan.
Napataas ako ng aking pang-ibaba,
Dahil ayokong magahasa ng mamá,
Naghabulan kami pa-ikot sa kama,
Dahil mas malalim pa ang boses nito kay papa.
YOU ARE READING
Nepenthe's || A Poetry Anthology
PoetryMy potion to induce forgetfulness of pain and sorrow just like how the ancient greek used Nepenthe... All Rights Reserved 2021 || Poetry Anthology
