ရာသီကြွေပြောင်း
ချိန်ခါနှောင်းလည်း
မဟောင်းဘယ်သို့မေ့ပါနိုင်။
***********
ကြမ်းပြင်၌ ပြုတ်ကျနေသော ခပ်ဖျော့ဖျော့ အညိုရောင်စာအုပ်လေးအား ကောက်ယူလိုက်ပြီး စာမျက်နှာတစ်ရွက်အား လှန်ကြည့်မိတော့ အထက်ပါ စာသားတို့ကို သူ တွေ့လိုက်ရသည်။
တစ်ဆက်တည်းမှာပင် ရင်းနှီးနေသော လက်ရေးဟန်ကြောင့် အသိစိတ်အရ အတိတ်က အကြောင်းအရာ တစ်စုံတစ်ခုကို ခပ်ရေးရေး သတိရမိသွားသည်။
"ဆရာလေးရဲ့ စာအုပ်များလား... ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီကိုရောက်နေရတာလဲ"
နှုတ်မှ မိမိဘာသာ တွေးဆဆ ရေရွတ်လိုက်ရင်း စာရွက်များအား ဆက်မလှန်ဖြစ်တော့ပါ။ စာအုပ်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး ဆရာလေးဆီသို့ သွားရင်း အနှီစာအုပ်လေးကိုပါ တစ်ပါတည်း ယူဆောင်သွားရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ညနေစောင်းချိန်ဖြစ်တာကြောင့် ဆရာလေးအား ထွေထွေထူးထူး ရှာစရာမလို။ အနောက်ဘက် တောတန်းရှိ သရက်ပင်ကြီးအောက်၌ ထုံးစံအတိုင်းပင် တယောတစ်လက် ဘေးတွင်ထား၍ တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။
သူ လာတာမြင်တော့ ဆရာလေးက ပြုံးပြပြီး တယောလေးအား ပေါင်ပေါ်ပြောင်းတင်လိုက်သည်။
"လာ ထိုင်... လပြည့်"
နံဘေးနေရာကို ပုတ်ပြပြီး နေရာပေး အထိုင်ခိုင်းတော့ သူလည်း အရင်ဆုံး ဝင်ထိုင်လိုက်ပါသည်။
"ဆရာလေး...ကျွန်တော် ဒီတစ်ခေါက်လာတာ ဆရာလေးနဲ့ တိုင်ပင်စရာ ကိစ္စလေးတစ်ခုရှိလို့"
"ဘာကိစ္စလဲ လပြည့်... ပြောလေ"
"ကျွန်တော်..."
လပြည့်တစ်ယောက် စကားချီပြီး ဆက်ရဖို့ ဟန့်နေသည်။ ဒါကို ဆရာလေးက မြင်တော့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြစ်စေရန် ရယ်သွမ်းသွေးရင်း ဆိုသည်။
"ဘာတွေတုန့်နေတာတုန်း ဖိုးလပြည့်ရ... ပြောစရာရှိတာကို ပြောလေကွာ"
ဆရာလေးစကားကြောင့် သူ ခဏနေတော့ လိုရင်းကို စကားဆက်လိုက်သည်။
