Into The Woods

Proloog

Het geluid van krakende takken onder mijn voeten en het geritsel van bladeren is al een hele tijd niet meer te horen door mijn gejaagde ademhaling en bonzende hart. De bossen van Londen zijn ineens een stuk donkerder en dichter geworden sinds ik de keuze maakte om beschutting te zoeken tussen de bomen.
In eerste instantie leek het me een goed plan, maar nu er voor mijn gevoel al een uur is verstreken en ik alleen maar verder weg lijk te gaan van de bewoonde wereld, komt er toch een vlaag van paniek in me op. Misschien was het toch niet zo handig om voor het donkere, onbekende pad te kiezen...

Scherpe takken halen mijn armen en benen open. Ik kan nauwelijks nog op mijn benen staan en de stekende pijn in mijn schouder lijkt alleen maar erger te worden. Bloed doorweekt mijn hele rug en ik weet dat de klauwen van het wezen mij erg diep geraakt moeten hebben. Wat het precies was dat me verwondde weet ik niet. De lage en dreigende grom die het wezen liet horen, maakte dat ik het op een lopen heb gezet en met geen mogelijkheid meer van plan ben om te stoppen met rennen. Het kan me niets schelen dat elke spier in mijn lichaam jammert om rust, of dat mijn longen smeken om zuurstof. Ik moet dit vervloekte bos uit zien te komen!

Helaas lijkt het bos alleen maar donkerder en killer te worden, ik heb werkelijk geen idee hoe diep ik erin verstrikt ben geraakt en ergens begin ik nu zelfs te twijfelen of ik nog wel in Londen ben... Mijn hoofd bonkt pijnlijk en ik weet dat ik niet langer meer door kan blijven gaan.
Het beeld van mijn moeder staat nog vers op mijn netvlies gebrand. Een afschuwelijk beeld, maar tegelijkertijd ook de drijfveer voor elke extra stap die ik nog zet. Ik KAN niet terug!

Ergens aan mijn linkerkant zie ik plotseling een bron van licht. Mijn hoofd duizelt wanneer ik het draai in de richting van de vele flikkerende lichtjes en ik dwing mezelf om in die richting te strompelen. Mijn benen begeven het niet snel daarna en ik val neer op een natte, koude heuvel. De contouren van een kasteel zweven als een wazig beeld voor mijn ogen als ik voel hoe ik langzaam mijn bewustzijn verlies.
Het bloed gutst nog steeds uit de wond in mijn schouder en heeft me ontzettend afgezwakt, ik kan de kracht niet meer vinden om op te staan.

Een kille, ijzige stem snijdt door mijn hoofd, eentje die rillingen over mijn hele lichaam laat lopen en mijn laatste restje hoop laat vervagen in de duisternis voor me.

Het is tijd, mijn lieve dochter. Je werkelijke levenslot heeft je eindelijk ingehaald... Kom terug naar mij!

Ik heb mijn best gedaan. Laat hem maar komen...