W życiu nie chodzi o to, żeby przekrzyczeć burzę, ale o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu. Nie ma deszczu, nie ma kwiatów. Porażki i sukcesy na przemian są w życiu potrzebne. A my jesteśmy jak te ścięte kwiaty. Wyglądamy na żywych, a w środku jes...
Krótki tekst o burzowej duszy i wzburzonych myślach.
01.
Krople deszczu odbijające się od ulicy tworzą niespokojną aurę dzisiejszego dnia. Zagłuszają wszystko na swojej drodze wraz z tym co aktualnie dzieje się w mojej głowie, a przede wszystkim wewnątrz mojej niespokojnej duszy.
Za oknem znów szaleje nawałnica przerywająca myśli społeczeństwa, lecz tym razem na moim oknie brak ulubionego kubka oraz ulubionej zielonej herbaty kojącej nerwy. Niebo dzisiejszego dnia z początku było stonowane i łagodne. Wraz z przemijającymi godzinami i za szybko uciekającym czasem uległo całkowitej zmianie. Załamanie nieba. Dzisiejszego dnia burza szalejąca na zewnątrz utożsamia się ze mną. Niepokój duszy zupełnie jak niepokój szalejący na zewnątrz. Wewnątrz niepokój. Na zewnątrz niepokój. Gdzie podziała się równowaga wszechświata?
Za oknem słyszę szmer przejeżdżających nieopodal aut. Jadą dość spokojnie i najwidoczniej nie boją się aktualnego zjawiska pogodowego. Wsłuchuję się bardziej w dźwięki za oknem i słyszę przejeżdżający w pobliskim lesie pociąg. Jedzie spokojnie choć dosyć masywnie. Tego lata ludzie chyba pogodzili się z panująymi anomaliami pogodowymi i przestali się bać bo wiedzą, że mimo wszystko czeka ich najgorsze. Już nie uciekają tak prędko. Nie zbierają pozostawionych na podwórku rzeczy w popłochu. Nawet ich nie wyjmują. Piszą się na pewną śmierć choć tak bardzo kochają dobro lub to co uważają za dobre.
Teraźniejsze lato jest całkowitym zaburzeniem równowagi. Obserwuję nadal i widzę, że niebo powoli zaczęło się uspokajać zupełnie jak moja nie poukładana dusza. Tylko od czasu do czasu na niebie pojawiają się widoczne blizny, które oślepiają swoim bólem na kilka sekund. I od czasu do czasu można usłyszeć trzask łamanej duszy na kawałki. Powoli wszystko się kończy więc czekam na te lepsze chwile, które przyjdą z czasem. Niestety w tej kwestii brak mi cierpliwości bo jestem skażona fałszywym społeczeństwem i chciałabym wszystko na teraz co jest błędem. Może jeszcze nauczę się czekać.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Po burzy zawsze wychodzi słońce i odwrotnie. Mogę powiedzieć, że jestem jak niebo. Ciągle w tym samym miejscu lecz w róznych formach. Dzisiejsze społeczeństwo często jest zdania, że burza jest zła bo niesie za sobą okropne skutki. W pewnym sensie jest to prawdą, lecz trzeba pogodzić się z tym, że ona również potrzebna jest po to aby docenić istniejące dobro.
Ludzie zdecydowanie za bardzo przyzwyczaili się do dobra, które mają na wyciągnięcie ręki i starają się usunąć z życia całe istniejące zło. Niestety nie wszystko jest takie jakie byśmy chcieli by było. Niewierzę w Boga, ale myślę, że zabawa w niego nie może skończyć się dobrze. Prawdziwą sztuką jest nauczenie się życia wraz z dobrem i złem. Przede wszystkim z równowagą.
Niebo również czasami pęka jak my i musimy to zaakceptować. Załamanie. Deszcz podlewa rośliny by mogły lepiej żyć. Tak samo jak łzy podlewają nasze emocje pozwalając nam rozkwitnąć w każdej dziedzinie. "No rains - No flowers". Nie ma deszczu, nie ma kwiatów. Porażki i sukcesy na przemian są w życiu potrzebne. Równowaga. Najpiękniejsze dusze rodzą się z dobra i zła i dlatego wiedzą najwięcej. Trzeba tylko pamiętać by się w tym deszczu i emocjach nie utopić.
Musimy nauczyć się pielęgnować to co mamy, aby nie uschnąć z tęsknoty. "Jesteśmy jak te ścięte kwiaty. Wyglądamy na żywych, a w środku jesteśmy martwi." Niestety takie jest współczesne życie. Aby to zmienić musimy znaleźć swoją własną równowagę by wypełnić swoje wnętrze. By wypełnić pustkę naszej duszy. Swoją drugą połowę na lepsze życie.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
