Hanahaki, karşılıksız aşktan muzdarip olan kişinin çiçek yaprakları öksürdüğü kurgusal bir hastalıktır.
James Vincent Mcmorrow-Wicked Game
Bir yerden okuduğuna göre telefon konuşmaları sırasında karalama yapmak, konuşmanın daha akılda kalıcı olmasını sağlardı. En başta bunu uygulamanın gerçekten de yardımcı olacağını düşündüğünden bir alışkanlık haline getirmeye çalışmıştı ancak bunu her boş zamanında yapmaya başladı, özellikle de baskı altında hissettiğinde, gergin olduğunda ve... işteyken. İşte zaten bu saydıklarının hepsini hissederdi. Tamam... nereden başlamak gerekirdi? Üniversiteyi Japonya'da okumuştu, liseyi Busan'da, İngilizce ve Japonca biliyordu, baskı altında iyi çalışabilirdi..? Bunlar aynen özgeçmişine yazdığı şeylerdendi ancak baskı altında çalışma işi kısmen... yalandı. Şimdi çalıştığı pozisyondan dolayı öyle düşünüyordu. Başvurusunda finans departmanında olacağı yazıyordu, CFO'nun asistanı olacağı değil. Sadece asistanlık da sayılmazdı aslında, çoğu projenin içinde bizzat yer almıştı ancak aynı zamanda o adamın takviminden de sorumluydu. İki iş demek daha uygundu? O adam. Evet. O biraz tuhaftı. Aslında Jimin şimdilerde öyle düşünmüyordu ancak daha öncesinde, ilk işe başladığı zamanlarda etraftan birkaç duyum almıştı. İçine kapanık, ifadesiz, yalnız biriydi. Öğle yemeklerini tek yerdi, iş çıkışında diğerleri içmeye gittiğinde asla katılmazdı, odasında otururdu. Hayır, onun statüsünde birinin zaten bunlara katılmaması normaldi ancak en başında, daha o noktaya gelmemişken de aynı olduğunu söylerlerdi. Konuşmaları kısa keserdi, gerekenden daha fazla kelime kullanmazdı, başarılı bir kariyeri vardı, çok erken yaşta CFO olmuştu, ileride daha yükseğe ulaşacağını söyleyenler de vardı ve Jimin de öyle düşünüyordu.
Ve orada, şirkette yani, onu Jimin'den daha iyi tanıyan biri olamazdı. Bütün takvimini, telefon rehberindeki insanları, o insanlarla olan ilişkisini biliyordu. Ne yediğini, kaçta işe geldiğini, kaçta çıktığını, ne sevmediğini ve ne sevdiğini, genelde ne giydiğini, hangi kuru temizlemeciye gittiğini, kahvesini nasıl içtiğini, her şeyi. Söyledikleri gibi korkunç bir yanı yoktu, ufak tefek birkaç kez gülümsediğine şahit olmuşluğu da vardı, on yıldan uzun süredir ona arkadaşlık yapan köpeğini kaybettiğini öğrendiğinde ağladığını da görmüştü, normal bir insandı işte. Bu da bir buçuk yıl kadar önce Jimin'in elinde iki yemek kutusuyla birlikte onun ofisine dalması için gereken cesareti veren şeydi, öğle yemeğini birlikte yemek istemişti ve yalnız görünen bu adama üzülmüştü. Belki de onun yalnız olmasının sebebi diğerlerinin dışlamasıydı, belki o da arkadaş istiyordu? Kim bilebilirdi ki? O günü ve sonrasını net bir şekilde hatırlıyordu. Kim Taehyung ofiste yemek yeme işinden nefret etmişti, bu belliydi ancak kaba olacağından korktuğundan onu bunca zahmete girmişken reddedememişti, Jimin bunu fark etmişti. İsterse terasta yiyebileceklerini de söylediğinde diğeri kibarca reddetmişti, belki de çok utangaçtı? O öğlen birlikte yemek yemeye başladıkları ilk sefer olmuştu, devamında birkaç kere ofiste devam etseler de nihayetinde Jimin onu dışarı çıkarmayı başarmıştı, binaya yakın yerlerdeki restoranlara gitmeye başlamışlardı ve Jimin bunu onun için daha katlanılabilir hale getirmek için uğraşıyordu. Yaklaşık on üç restoran için birlikte eleştiri yapmışlardı, not defterinde her özellikleri için bir sıralama vardı. Menülere yeni bir şey eklendiğinde hemen denerlerdi.
Kravatını gevşettiğinde ve hatta bazen çıkardığında çok gergin olduğunu anlardı Jimin çünkü bilirdi, Kim Taehyung prosedürlere ve düzene oldukça önem verirdi, her şey olması gerektiği gibi olmalıydı ve görünüşünü de buna göre ayarlardı. Jimin'in genelde kravatının üzerine bir şey döktüğünü fark ettikten sonra yanında yedek taşımaya başlamıştı Taehyung, Jimin de bunu yapabilirdi ancak yapmak istememişti çünkü patronunun onun için böyle şeyler yapıyor oluşunu diğerlerine de göstermek istiyordu, onun normal bir insan olduğunu ve hatta birçoğundan daha hassas ve düşünceli olduğunu.
