Een onmogelijke vriendschap.

Hoofdstuk 1

Lydia kan de slaap maar niet te pakken krijgen, Ze denkt maar steeds aan hoe haar moeder werd meegenomen door die mannen in zwarte pakken. Het was nu al 10 jaar geleden dat haar moeder was meegenomen, Maar Lydia herinnerd het zich nog als de dag van gister. Lydia stapte langzaam uit haar bed en liep naar haar bureau ze keek naar een foto waar zij en haar moeder op stonden. Lydia vind zelf dat ze steeds meer op haar moeder ging lijken, maar misschien kwam dat omdat ze gewoon hoopt dat ze ooit terug zou komen.

Haar moeder wou haar nog iets zeggen als de tijd rijp was maar dat kon ze nu niet en dat irriteerde Lydia het meest. Nu Lydia bijna 20 werd voelde ze zich steeds raarder voelen bij de dag steeds meer, had het iets te maken met wat haar moeder wou vertellen of slaat ze nu helemaal door. Lydia gaat terug naar haar bed. Ze staarde nog een tijdje naar het plafon toen ze opeens in slaap viel.

Toen Lydia wakker werdt was het 7 uur.

'Ugh, heb maar 4 uurtjes geslapen.' Zei Lydia zachtjes tegen zich zelf.

Lydia hoorde iemand naar boven komen, het zal wel Nardea zijn haar babysitter van vroeger ze nam haar op toen haar moeder werdt ontvoerd.

Nardea was een oud grijs vrouwtje wat je wel zou denken maar voor haar leeftijd zag ze er nog jong uit, Nardea was 72 jaar en zag er uit als 56 jaar.

Lydia zag hoe Nardea naar binnen kwam 'Ha, lieverd ben je nu al wakker?' Vroeg ze met een krakige maar lieve stem. Lydia zei ' Ja ik kon vannacht niet slapen ik dacht weer aan mam... over hoe ze me iets wou vertellen.' Lydia klonk nog al verdrietig. Nardea knikte naar me en liep naar onder.

Soms kan ik daar zo boos op haar zijn daarvoor, maar nog steeds ik zag haar als familie als mijn oma om zo maar te zeggen.