Evet Hi bu fest için yazdığım bir fik, üç bölüme ayırdım iyi okumalar
Hayatta insanın kendi kararlarını kendisinin aldığı gibi bir illüzyon yaratılmış olsa bile çoğunlukla aslında öyle olmaz. Belki de insanların daha fazla isyan etmesini önlemek, onlara özgürlermiş gibi hissettirmek ve böylece başlarını öne eğdirmek için oluşturulmuştur bu, kimse bilemez ancak Taehyung, Kim Taehyung çoğunlukla kendi kararlarını kendisi almaz. Yani en azından aldığını bile düşünmez. Hatta bu konuyla alakalı o kadar çok düşündü ki, sınırları olabildiğince esnetmeye karar verdi. Onun gibi biri için, onun gibi gücü elinde barındıran biri için çok zor olmamalıydı. Monarşinin gücünü, egemen ailenin üyesi olmanın gücünü, unvanının gücünü. Prens olmanın. Ancak göründüğü ya da insanın kulağına geldiği gibi büyülü bir dünya değildi, çoğunlukla. Çok basitti, giyeceği kıyafetten akşam yiyeceği yemeğe kadar kararlar hep başka biri tarafından alınırdı, günü başka birileri tarafından planlanırdı, hayatını geçireceği insan başka birileri tarafından seçilmişti. Aslında bunu çok umursuyor değildi, elbette reddedebilirdi ancak o konu ayrıydı. Henüz reddetmemesi yani. Ancak yine de kararı veren de kendisi değildi, bu unutulmamalıydı. Yalnızca bunlar da değildi, nesillerdir gidildiği iddia edilen okullara gitmişti, üniversite, ah, üniversite korkunçtu çünkü sürekli yanında gezen koruması insanların ona yarı hayranlıkla yarı ucubeymiş gibi bakmasına neden oluyordu. Tamam, hayranlığı da ikiye bölmek gerekirdi -belki de daha fazlası- korumaya aitti. Eh, bu da başka bir konuydu.
Babası çocuklarına yabancılaşmıştı çünkü çocukları onun ölümünü temsil ediyordu, monarşinin devamını. Yalnızca numaralı varislerdi onun için. Bir, iki, üç, dört. Gerçi bir ve ikinin çocukları olduktan sonra Taehyung sıralamada epey geriye düşmüş olsa da sıra sıraydı, kime ne olacağı hiçbir zaman belli olmazdı. Garantilemek her zaman iyiydi ve kaldı ki o bir prensti. Sorumlulukları vardı. Asla kral olamayacak olsa bile. Taehyung prens olmayı seviyordu, sevmiyor değildi. Gösterişe bayılırdı, mücevherlere, pahalı kıyafetlere, sürekli peşinde muhabirlerin gezmesine, sosyal medyada sürekli haber olmaya, genç kızların ve azımsanamayacak sayıda erkeğin de hayallerini süslemeye ancak gece olup da kapılar kapandığında, soyut tacını başından indirdiğinde ve kendiyle yalnız kaldığında aslında istediği tek bir şey vardı.
Aslında... Tek bir kişi.
Ara ara saraydaki odalarda gizlenip kaçamak öpücükler aldığı ve hatta gerçekten uygyn gördülerse daha ileriye gittiği, onu her görüşünde kalbinin göğsünden çıkmak için can attığı, resmi etkinliklerde gizlice elini yakaladığı ve bazen gerçekten cesur bir anıysa elini ceketinden içeri daldırıp dokunduğu biri. İşte. Henüz nişanını reddetmemesine neden olan kişi. Aynı zamanda bu nişandan nefret etmesine neden olan kişi.
Park Jimin.
İş buraya geldiğinde tabii biraz karmaşıklaşıyordu. Çocukken okullara giderken problem yoktu. Zaten aşırı seçkin okullardı, okul ekstra güvenlikliydi ve unutmamak gerekirdi, Taehyung kahrolası bir prensti. Ancak büyüdükçe, en başta lisede, korunmaya ihtiyaç duymuştu. Ergenler korkunç olurdu, özellikle cesur olduğunu kanıtlamaya çalışan ergenler, kraliyet ailesinden bile korkmadığını göstermeye çalışanlar. İlk vukuatta (Taehyung biraz hırpalanmıştı) babası her erkeğin -prens olsa bile- yaşaması gereken bir tecrübe olduğunu söylemişti. Çocuklar hırpalarken bir şey yoktu ancak Taehyung karşılık verdiğinde bu bir skandal olmuştu çünkü elbette ilkini yapıp da bir yaptırım uygulanmayınca çocuklar şımarmış ve devam etmek istemişti! İşte bu noktadan sonra Taehyung'a korumalar eşlik etmeye başladı. En başta iki kişi olurdu, hep, sınıfın en arkasında beklerlerdi ve Taehyung bu işten nefret etmişti. Çünkü onunla alay etmeye devam etmişlerdi. Ancak Taehyung alıştı. Onlarla okula ve hatta arkadaşlarıyla buluşmaya gitmeye bile. Bir süre sonra onlar birer birey gibi gelmemeye başlardı, yalnızca bir meslek grubunu temsil ediyorlardı, yüzleri ve isimleri önemli değildi çünkü Taehyung asla onlarla konuşmazdı. Taehyung'un korumalar tarihi böyle başlıyordu ancak asıl kişi, başka bir konuydu.
