"Yazacağım bu mektubun diğer mektuplarım gibi yarıda kalmamasını dileyerek yazmaya başlıyorum. Çünkü önceden yazdığım bütün mektupları devam ettirmeye gücüm yetmediğinden hepsini yaktım. Umarım bunun kaderi onlara benzemez ve senin ellerine kavuşur. Aslında cümlemi nasıl başlayacağımı pek fazla düşünmüştüm. Hangi kelimeyi ilk yazsam,ya da hangi kelimeyi sona saklasam uygun olur diye çok fikir kurdum zihnimde. Fakat sonradan kendi kendime dedim ki,sadece yaz. İçimden geçenleri bu kağıda dökerek her şeyi yazmak istiyorum sadece. Bu aralar zaten tek yaptığım bu. Yazmak. Uzun zamandır zihnimde dönüp dolaşan ve sana sormak istediğim bir şey var. Gerçekten seni sorgulamak değil amacım,ya da herhangi bir kin yok kalbimde. Söylesene,ben sana hangi duyguyu yaşatmakta zorlandım? Hayır,hayır,sende bir sorun görmüyorum. Eminim ki bu benden kaynaklı. Ben sana hangi duyguyu hissettiremedim,lütfen bunu cevapla. Âh unutmuşum,bu mektubu da diğer mektuplar gibi yırtıp atacaksın. Yine kafamın içinde beni her gün biraz daha öldüren sorularla baş başa bırakacaksın benliğimi. Sana karşı beslediğim duygularım o kadar içten ve saftı ki. Bana etrafımdaki herkes o zamanlar hep bunu söylerdi; "Kendine yazık ediyorsun,hiç değmeyecek birisi için kalbini harcama." Onların bu sözlerine hiçbir zaman kulak vermezdim. Çünkü biliyordum,emindim,emindim ki yanılıyorlar. Emindim ki hepsi sadece yanlış bir düşüncenin içindeler. Hayır,gerçekten ben senin gittiğin gün bana dediğin,"Senin için kendimi harcadım,değmezmişsin,"cümlesini kurmayacağım. Çünkü sana kızgın değilim,olamazdım da hiçbir zaman. Kızgınlığım kendimeydi. Çünkü bu taşıdığım kalbimde pâyidar bir yara açtım kendime. İlk baştan bu yola adım atmamalıydım,o zamanlar düşündüğüm tek şey seninle beraber olup huzuru sende bulmaktı. Çünkü gerçekten hep hissettiriyordun hislerini,hem de en güzel şekilde. Meğerse senden tattığım güzel duygularla beraber acıyı da tatmam gerekiyormuş. Gerekiyormuş,çünkü hâlâ beraber olsaydık kendi hatalarımı hiçbir zaman görmeyecektim. Hatırlıyor musun,seninle ilk kez deniz kenarına gittiğimizde orada sana hayattaki en sevmediğim şeyin ihanet olduğunu söylemiştim. O an çenemi hafif kavrayarak yüzümü kendine çevirmiş ve bana aynen şöyle demiştin,"İhanet,amiyâne kalplerde taht kurur. Oysa bizim sevgimiz hep pâyidar kalacak."
İnandım. Çünkü sonsuza dek beraber olacağımızı o gün söylemiştin bana. Çünkü ihanetin sadece basit,sıradan kalplerde olduğunu demiştin. Söylesene,basit kalbinde şu an kimin sevgisini taşıyorsun? Benim yerime kimin duygularını tercih ettin?
Âh,çok istiyorum mutlu olmanı,gerçekten bunu hep diledim senin için. Çünkü dedim ya hani,kinim olmadı asla sana. Bilirsin,bir çiçek eğer bahçeyi severse,yağmura da dayanır, kara da. Ve asla solmadan büyür. Fakat o çiçek bahçıvanın tek hamlesiyle kırılırsa,ne şiddetli yağmurun,ne de güçlü karın verdiği etki onun verdiği acıya yetişemez. Bu sözlerle seni suçladığımı düşünme,lütfen. İçimden geçiyor sadece bunları yazmak. Bazı harfleri okuduğunda zorlanabilirsin,çünkü istemsizce gözümden düşen birkaç damla yaş harflerime karıştı.
Karıştı her şey adam. Sen gideli her şey karıştı. Ne sen yanımdayken dinen acılarım dinmiyor,ne sen solumdayken ağrımayan kalbim. Hani hatırlarsın belki,en sevdiğin şey her gün akşam eve döndüğümüzde bir kaldırım kenarında oturup beraber sigara içmemizdi. Ben içtiğimde hep gözümü yana kaydırırdım,sen içe içe uzaklara dalardın. Neden böyle olduğunu sorduğumdaysa hiçbir şeyin olmadığını söylerdin gülümseyerek. Bilmemişim adam. Meğerse nasıl gitmen gerektiğini kafanda düşünüp taşınıyormuşsun. Sen gittikten beri ne o kaldırımı sevmedim,ne de uzaklara bakmayı. Ne zaman dalıp gitsem hemen fikirlerimden arınmaya çalışırım. Çünkü her hareketimde aklıma düşüyorsun. Çıktığın yok ki. İnan,şu an neyi yazdığımı bile bilmeksizin sadece yazıyorum. Tükendim,kalem de tükendi,ben de tükendim. Sen de tükendin içimde. Sevgin de. Hangi kalpteysen mutlu ol hep. Sanırım...Sanırım yine sana varmayacak yazdığım bu satırlar..."
Ertesi gün uyku ilacı içerek intihar eden kadının evinden bulunan bu mektup,herkesin dilinde destan olmuştu. Adam gitti,Kadın bitti.
