The Boy Nextdoor

Hst 1

POV Noëlla:

Opgelucht kijk ik mijn kamer rond. Als het goed is ben ik bijna klaar met uitpakken van dozen. Het was een vermoeiende klus maar het was het waard. Niets is fijner dan een opgeruimde kamer te hebben. Mijn moeder en ik zijn een week geleden verhuisd naar Hoorn. In een echt dorpje, waar iedereen elkaar kent. Ik moet er een beetje aan wennen. Al die tijd heb ik in een drukke stad gewoond met de supermarkt om de hoek. Nu is het ongeveer 15 minuten fietsen om eentje in de buurt te krijgen. Ik doe mijn bruine krullende haar in een paardenstaart en staar uit het raam. Het raam is niet heel groot maar groot genoeg om de buurt in de gaten te houden. Je zal het niet denken maar mijn moeder en ik wonen in een eengezinswoning. Dat komt doordat ze accountant is. Ze is vooral met cijfertjes bezig. Een beroep waar je veel mee verdient. 'Lieverd, kom je naar beneden? Onze buren kunnen elk moment komen.' Roept ze vanuit de woonkamer. Ik slaak een zucht. Daar heb ik dus totaal geen zin in. 'Ik kom al.' Zeg ik iets botter dan ik bedoel. Als ik beneden aankom ziet alles er heel netjes uit. Te netjes. Maar zo is mijn moeder dus altijd. Altijd weer indruk maken op anderen alsof ze beter is dan de rest. Maar ik weet dat ze het goed bedoelt. De deurbel gaat af en ik zie mijn moeder gelijk naar de deur sprintten. 'Goedenavond, wat leuk dat jullie er zijn! Ik ben Iris. Welkom.. kom binnen.' Kakelt ze. Ik bijt op mijn lip. 'Wat leuk dat we langs mochten komen! Ik ben Mandy Rivier, kijk eens,' onze buurvrouw overhandigt mijn moeder een doosje bonbons. 'dit is voor jullie.' Ik zie mijn moeder een overdreven glimlach opzetten. 'Oh, wat lief. Dat had je echt niet hoeven doen, hoor.' Ze wuift met haar hand. Ik sta er een beetje ongemakkelijk bij. 'Hoi, ik ben Luke. De man van mijn vrouw.. natuurlijk.' Hij schudt mijn moeder en mij de hand. Ik kan zien dat hij zenuwachtig is. 'Aangenaam kennis te maken. Oh, en dit is mijn dochter Noëlla.' Ze wijst in mijn richting. 'Ik zou zeggen doe alsof jullie thuis zijn. Zal ik wat thee voor jullie zetten?' haar toon is net wat te hoog. Ik merk dat ook zij het spannend vindt allemaal. De gasten hebben zich genesteld op onze loungebank. 'Ja, lekker.' Zegt Mandy. Ik staar in gedachten verzonken voor mij uit. Totdat ik met een ruk wordt uitgehaald. 'En.. Noëlla, hoe bevalt het je hier? Heb je hier al een school uitgekozen?' vraagt ze belangstellend. 'Het bevalt mij hier prima.' Lieg ik. Ik tover een nepglimlach tevoorschijn. 'En ik ben nog aan het zoeken naar een school..' 'Oh echt? Dat is nergens voor nodig, mijn zoon zit hier op een school in de buurt. Het zou leuk zijn als jullie naar dezelfde school gaan. Misschien worden jullie wel vrienden.' Ik krab wat aan mijn haar. Heeft ze een zoon? En waarom is hij dan niet mee? Zal hij aardig zijn? Er schieten gelijk zoveel vragen door mijn hoofd. Mijn moeder komt gelijk binnen met de theekopjes. 'Oh, dat is nergens voor nodig hoor. We vinden makkelijk een nieuwe school voor haar. Maar bedankt voor het aanbod.' Typisch mijn moeder, altijd voorzichtig. Ze hoort gelijk het woord jongen en ze is meteen overprotective. Maar ik snap het ook ergens wel. Papa was geen lieverdje geweest vroeger. Hij was vroeger vaak dronken en schelde haar vaak uit. Totdat ze er genoeg van kreeg en hem de deur wees. Dat is nu inmiddels vijf jaar geleden en sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Ik probeer de nare gedachte van mij af te schudden. Maar het lukt niet.

De buren zijn al een tijdje weg en ik lig in mijn bed te woelen. Ik kan niet inslapen omdat ik de hele tijd aan papa moet denken. Hij was misschien geen goede echtgenote maar wel een goede vader en dat probeer ik te onthouden zodat ik mijn eigen vader niet kan haten. Ik vraag me af waar hij nu is. Ik slaak een zucht en besluit een rondje te lopen. Ik vertel het aan mijn moeder en ze vindt het goed als ik maar snel terug kom. Er waait een koude lucht heen en ik doe mijn jas helemaal dicht totdat ik schrik van een stem achter me. 'Wat doet een meisje zoals jij alleen in het donker?' vraagt een blonde jongen mij. Hij wrijft wat in zijn haar en kijkt mij uitdagend, met zijn blauwe ogen, aan. Ik kijk om mij heen. 'Eh.. gewoon. Dat gaat jou trouwens niks aan.' Zeg ik snel. Ik wil weglopen maar hij komt voor mij staan. Jeetje, wat is hij irritant zeg. Mijn moeder vermoordt me nog als ze dit hoort. 'Jawel. Er wonen veel enge griezels hier. Ik zou maar oppassen.' Hij haalt zijn schouders op. 'Enge griezels zoals jij bijvoorbeeld?' Ik onderdruk een glimlach. Hij moet grinniken. 'Ja, precies. Zoals ik.' Als hij verder niks meer zegt wil ik weglopen. Maar hij pakt mijn arm vast maar laat het in een reflex weer los. Ik kijk hem aan. 'Ik eh.. ben Sem. Sem Rivier.'