The Maze

Proloog

Tien in het zwart geklede mannen slopen geruisloos  een huis binnen. Zwaaiend met hun geweren, klaar om alles wat bewoog neer te schieten. Want dat was hun opdracht, vermoord de inwoner van het huis en breng de jongen naar mij. De opdracht van de Maze keizer hemzelf. Het waren zijn elite soldaten die hij erop had uitgestuurd. De missie was van levensbelang. Als ze faalden dan zou het leven van de keizer in gevaar zijn. Dan zou hij kunnen sterven. Dan zou er niemand meer zijn om dit keizerrijk op de juiste manier te regeren. Maar het leek alsof ze te laat waren, de jongen was nergens te bespeuren. Maar de inwoner daarentegen wel...  ze omsingelden hem geruisloos en hielden hun geweren klaar. 

'Ah', zei de man met het witte haar en hij draaide zich met een grijns om,' ik vroeg me al af wanneer jullie er eindelijk zouden zijn.' Zijn handen rond een kleine zwarte kubus gevouwen en ondanks de soldaten die hem omsingelden stond hij daar met een triomfantelijke grijns op zijn gezicht. Een man met een zwart vizier baande zich een weg tussen de soldaten, tot hij vlak voor de man met de zwarte kubus stond. 'Waar is de jongen?' vroeg hij met nauwelijks onderdrukte woede. 'Ik weet dat hij hier was.' De man speelde met de kubus. 'Dat is waar, hij was hier... maar nu niet meer', hij grijnsde duivels. 'Je bent te laat Cobus, binnen enkele jaren zal hij het snappen en dan stoot hij je geliefde keizer omver. Dan zal er een nieuwe keizer komen, een betere.' De Cobus duwde zijn geweer tegen de slaap van de witharige man. 'Praat zo verder en je zal zeker sterven.' De man lachte hartelijk. 'Ik ga sowieso sterven, maar als ik dat doe dan gaan jullie met me mee!' En met die woorden liet hij de kubus vallen. Het leek in slow-motion te gebeuren. De kubus raakte de grond stuiterde nog een keer en bleef toen liggen, voor even gebeurde er niets. En toen ontplofte het huis. De veertig soldaten, de Cobus, de man met de kubus. Iedereen werd uiteengereten door de explosie. En in de verte op een van de glooiende grasheuvels keek een eenzame jongen met zijn tas over zijn schouder nog even over zijn schouder naar de ontploffing, voordat hij in het doolhof verdween.

Er is geen einde, er is geen begin, maar daar begon het begin van het einde.