Hayatımda her zaman yalnız bir çocuk olmuşum.Kitap ve şarkılarlada kafamı baya baya bozmuşum.Açıkçası çok fazla
faydalarını da gördüm.Mesela insanları çok kolay bir şekilde tanıyıp ayırt edebiliyorum.Bu sanırım çok kitap okuyup binlerce hayat
öğrenmemden kaynaklı.Şarkılarsa hunharca bağırıp dile getirmek istediğim duygu ve düşüncelerimi dile getiren araçtı.Hayatımın bir
döneminde dışa açılmak gibi bir hataya düştüm,hata mıydı bilemiyorum.Onlara bir şey katabileceğimi düşündüm ama onların hastalıklı
ruhları...Ne yaparsam yapayım onları hastalıklı,iğrenç ruhlarından kurtaramayacağımı anlamam çok uzun sürdü.Sanırım en büyük
hatam insanları kitap olarak görmemdi.Her insanın bir hikayesi olduğunu düşünmek ve o hikayeyi çözmek istemek...Oysaki bazı
insanların içleri bomboş birer sayfadan ibaretmiş.
YOU ARE READING
Okyanusun derinlikleri
Teen Fiction-Onunla tekrar birlikte olmak için neler yapardın? -Her şeyi. -Zaman makinası bile icat eder miydin ? -Onu bana getirecekse ederdim ...
