ကျွန်တော်လက်ရှိနေထိုင်နေသောနိုင်ငံက ကျွန်တော့်နိုင်ငံထက် 10 degreeပိုအေးသည်။
ဒီနိုင်ငံမှာ ကျွန်တော် ဘယ်သွားသွား အရပ်ရှည်ရှည် အသားဖြူဖြူ၊ မျက်လုံးအရောင်ဖျော့သော လူစိမ်းများကိုသာတွေ့ရသည်။
ကျွန်တော်က ခံစားချက်တွေကိုထိန်းထားသည့်နေရာမှာ ဘယ်လောက်တော်လဲဆိုတာသိလာခဲ့သည်။
တခြားသူများ၏ ဟာသများကိုကျွန်တော်ရယ်မောနိုင်သည်။ ကျွန်တော်လူတိုင်းနှင့်ပြုံးရွှင်စွာ စကားပြောဆိုနိုင်သည်။
ရက်ပေါင်းများစွာဖြတ်ကျော်လာခဲ့ပြီးနောက်ကျွန်တော် အိပ်ပျော်နိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ခန္ဒာကိုယ်အားရှိဖို့အတွက် အစားလဲသေချာစားနိုင်ခဲ့သည်။
လူတိုင်းလုပ်သင့်သမျှအရာအားလုံးကိုကျွန်တော်လုပ်နိုင်သည်။
အခုအချိန်မှာ ကျွန်တော့်ရဲ့နှလုံးသားကကျွန်တော့်ခန္ဒာကိုယ်ထဲမှာမရှိတော့ရင်တောင်မှာပေါ့။
ဒီနိုင်ငံကိုရောက်လာကထည်းက ကျွန်တော့်မှာထူးဆန်းသောအကျင့်နစ်ခုရှိသည်။ ပထမတစ်ခုက လက်ရှိကျွန်တော်နေထိုင်နေသည့် အချိန်ကို မပြသ ပေးသော နာရီကိုသာ ကျွန်တော်အမြဲ ဝတ်လေ့ရှိသည်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်သူ့ကိုလွမ်းတဲ့အချိန်တိုင်း နာရီကိုမကြာမကြာကြည့်တတ်သည်။ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲတွင် နေရာတဖက်အခြမ်းမှာရှိနေသည့် သူ့အကြောင်းများသာရှိနေသည်။
နောက်တစ်ခုက ပုပ်ပွနေသောရူးကြောင်ကြောင်အရုပ်လေး Nong Homကိုမှ ဖက်မအိပ်ရရင်ကျွန်တော်အိပ်မပျော်နိုင်သော သူတစ်ယောက်ဖြစ်လာသည်။
Knock Knock
"Pran"
ကျွန်တော် Nong Hom ဆီမှ အကြည့်လွှဲပြီး Nong Homကိုခေါင်းအုံးနားမှာထားပြီး တံခါးသွားဖွင့်လိုက်သည်။
"ဟုတ် P'Pong"
"Ritaက မင်းအတွက် apple Pie လုပ်လာပေးတယ်၊ ထွက်လာခဲ့ ၊ မုန့်လာစားပြီး ငါနဲ့စကားလေးဘာလေးပြောဦး၊ ပိတ်ရက်မှာ ဘယ်လိုလုပ်အခန်းထဲမှာပဲထိုင်နေနိုင်တာလဲ"
Ritaက ဘေးအခန်းမှာနေသည့် နိုင်ငံခြားသူအမျိူးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။သူမက အချက်အပြုတ်ဝါသနာပါပြီး ကျွန်တော်တို့ကို သူမရဲ့ အစားအသောက်နှင့် မုန့်များမျှဝေပေးတတ်သည်။
