Chapter - 29

7.3K 936 104
                                    

အခန္းက်ယ္ဟု ေခၚဆိုရမည့္အခန္း၊ အလယ္မွာ Connecting Door တခ်ပ္႐ွိၿပီး တဖက္ခန္းမွ ႏိုရာ့အသံကို ေကာင္းဆက္ၾကားေနရသည္။ ေနရာေျပာင္းရသည္မို႔ ကုတင္ေပၚထုိင္ေနခိုက္ Shane က ဖုန္းေခၚလာၿပီး

"သက္သာလား ေကာင္းဆက္?"

"ဟုတ္ကဲ့...အခန္းကဘာလို႔ေျပာင္းလိုက္တာလဲ Shane?"

"ႏိုရာ့မိဘေတြနဲ႔ ေကာင္းဆက္မိဘေတြလာတဲ့အခါ တစုတစည္းတည္း႐ွိေအာင္ အခန္းက်ယ္ေျပာင္းယူလိုက္တာ။ စိတ္တုိင္းမက်လို႔လား?"

"မဟုတ္ပါဘူး။ အက်ယ္ႀကီးမို႔လို႔..."

"ေကာင္းဆက္? ေဆးစစ္ခ်က္ေတြကေတာ့ေကာင္းတယ္လို႔ သိထားရေပမယ့္ တကယ္လို႔မ်ား နာတာေတြမသက္သာဘူး၊ မူးတယ္၊ အန္တယ္၊ အသက္႐ႈလို႔အဆင္မေျပတာေတြ႐ွိခဲ့ရင္ ကုိယ့္ကိုဖုန္းဆက္ေနာ္၊ မနက္ျဖန္ကုိယ္လာခဲ့မွာပါ။"

"Shane?"

"ေျပာေလ ေကာင္းဆက္..."

"ဟို ဒီေန႔မလာေတာ့ဘူးေပါ့။"

"ဒီေန႔မိဘေတြနဲ႔အတူတူ အနားယူတဲ့သေဘာနဲ႔ စကားေျပာၾကပါ။ ကုိယ္မနက္ျဖန္ ​ေစာေစာလာခဲ့မယ္ေနာ္။"

"..............."

"ေဟးးး ဘာလို႔တိတ္သြားတာလဲ။ ကုိယ္မလာေတာ့ဘူးဆိုလို႔ စိတ္ဆိုးသြားတာလား? "

"မ....ဟုတ္...ပါ...ဘူး...ဒါပဲမဟုတ္လား။ ဖုန္းခ်လုိက္ေတာ့မယ္။"

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပမယ့္ သူဒီညေနမလာေတာ့ဘူးဆိုသည့္အေပၚ ေကာင္းဆက္နည္းနည္းေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားသလိုလို၊ ထို႔ေၾကာင့္ စကားစျဖတ္ကာ ဖုန္းခ်လုဆဲဆဲ...

"I Love you, Pookie "

ဟူေသာ nickname ေလးေၾကာင့္ ေကာင္းဆက္ရာမ်က္လံုးျပဴးသြားကာ ဖံုးမႏုိင္ဖိမရ ေပၚလာသည့္ အျပံဳးေတြကိုေတာ့ တဖက္က Shane မျမင္ႏုိင္၍သာေတာ္ေသးသည္။

"Pookie???"

"အင္း ေကာင္းဆက္လို႔ပဲေခၚေနရတာ တမ်ိဳးျဖစ္လာလို႔၊ ကိုယ့္ဖုန္းထဲမွာ မွတ္ထားတဲ့ မင္းရဲ႕Nickname ေလးအတုိင္း ေခၚလိုက္ၿပီ။  Pookie ႀကိဳက္ရဲ႕လား..."

"မသိဘူး....."

ခပ္႐ွက္႐ွက္ျဖင့္ျပန္ေျဖလိုက္ကာ ဖုန္းပါခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ေကာင္းဆက္မွာေနရာမွာပင္ ထိုင္မေနႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္လို႔လာသည္မို႔ ကုတင္ေပၚမွာဆင္းကာ အျပင္ဘက္ဆီသို႔ ေငးၾကည့္ရင္း တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနသည့္ ႏွလံုးခုန္သံေတြကို ႏိုရာမၾကားေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ေနရသည္။ ည ၇နာရီခန္႔႐ွိၿပီမို႔ ေကာင္းကင္ႀကီးကေမွာင္ေနေပမယ့္ လမ္းမႀကီးကေတာ့မီးေတြ၊ လူေတြနဲ႔လႈပ္႐ွားေနဆဲ။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ တံခါးပြင့္သံနဲ႔အတူ Daddy ေရာက္လာခဲ့ၿပီး အလုပ္ဝတ္စံုေတာင္လဲမထားရေသးေပ။

 ꜱɪɢɴꜱ ᴏꜰ ᴛʜᴇ ꜰᴀᴛᴇ  (ကံကြမ္မာချည်တဲ့ကြိုး)Where stories live. Discover now