ကျွန်တော်က မန္တလေးဇာတိဖြစ်ပြီး ၁၀တန်းအောင်တော့အမှတ်မှီသဖြင့် (တီတီစီ ) ကျာင်းသို့တက်ခဲ့သည်။ ကျောင်းဆင်းပြီး ခန္တီးမြို့သို့တာဝန်ကျသဖြင့် သဘောင်္ပေါ်ရောက်နေသည်။ အခန်းယူထားသဖြင့် ဘေးဘက်ခုတင်မှာ မည်သူနှင့်ကျမည်ကို ရင်ခုန်မိသည်။ သားအမိလား ဘာလားတော့မသိ။အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်နှင့် အမကြီးတစ်ယောက်အခန်းထဲသို့ဝင်လာသည်။ အဒေါ်ကြီးပုံကနေကောင်းဟန်မရှိ ။အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ရောက်သည်နှင့်လှဲတော့သည်။ အမကြီးကထိုင်စရာနေရာမရှိတော။အပြင်ဘက်ထွက်လမ်းလျှောက်လိုက် သူ့အဒေါ်ကို လာကြည့်လိုက်လုပ်နေတော့ ကျွန်တော်ကုတင်မှာ ထိုင်ရန်ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။
ကျွန်တော့်ကုတင်မှာ ထိုင်လို့ရပါတယ်ခင်ဗျ းးးးးးးးး ကျေးဇူးပါမောင်လေးရယ်။အဒေါ်က လမ်းကျဆင်းမှာရယ်းးးးးး စကားဝဲတယ်နော်အမ တိုင်းရင်းသားလားဗျ းးးးးး ဗမာပါပဲကွယ် ဒေသသံပါ ။အထက်ပိုင်းကစကားသံတွေက ဒီလိုချည်းပါပဲးးးးးးးးဒါနဲ့မောင်လေးက ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ ခန္တီးဗျ။တာဝန်နဲ့ ဆရာဝန်လား မဟုတ်ဖူးခင်ဗျ ကျောင်းဆရာပါ ထက်ပြလား မူလတန်းပါဗျ ကျွန်တော့်အကြောင်းမေး သူမအကြောင်းလည်းပြောရင်း အတော်ခင်မင်လာသည်။
မမက သားဖွားဆရာမတစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း အဒေါ်ကိုလိုက်ပို့တာဖြစ်ကြောင်းသိရသည်။ အဒေါ်ကြီးက ကုတင်ပေါ်မှာအိမ်မောကျလျက်။ မမရုပ်ရည် အသက်အရွယ် အလုပ်အကိုင် ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် အပျိုမဖြစ်နိုင်။ ရွဲပြဲနေ၍တော့မဟုတ်။အလွန်လှနေ၍ဖြစ်သည်။ ဖြူလွန်းတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ အသားရည်က ဝင်းဝါနေသည်။ ဆံပင်ကြီးက တင်ပါးအောက်ထိ နက်မောင်ရှည်လျားနေသည်။ ခါးသေးကျဉ်းကျဉ်း တင်သားဝိုင်းဝိုင်းနဲ့မမက အရုပ်ကလေးနှယ်လှလွန်းသည်။ နို့ထွားထွားကြီးတွေကြည့်ရင်း ကျွန်တော်တံတွေးမြိုချရသည်က အကြိမ်ကြိမ်။ ညရောက်တော့ အဒေါ်ကြီးကမျက်စိစူးသည်ဟုဆိုသောကြောင့် အခန်းမီးကို ပိတ်ထားရလေသည်။
ကျွန်တော့်ဘက်သို့ မမတိုးလာသည်ဟုခံစားရသည်။ မဖြစ်နိုင်။ကျောင်းဆရာမို့သပ်ရပ်စွာ ဝတ်စားသည်မှအပ ကျွန်တော်သည် စော်ကြည်ဘဲမဟုတ်။ အသားညိုသည်။မေးရိုးကားပြီး မျက်လုံးပြူး နှာခေါင်းအနည်းငယ်ကြီးသည်။ ခြုံပြောရလျှင် မိန်းမတစ်ယောက်တဖက်သပ်သဘောကျနိုင်သောရုပ်ရည်မျိုးမဟုတ်။ ကျွန်တော့်အတွေးနဲ့ကျွန်တော်ငြင်းဆန်နေစဉ်မှာပဲ မမကိုယ်လေးက ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲရောက်လို့လာသည်။
