"Patient ဝင်တယ်ဟေ့"
အသင့်ဟပြီးသားနှုတ်ခမ်းဝသို့ ဝင်လုဆဲဆဲ ပေါင်မုန့်လုံးလေးမှာ ရှေ့ဆက်တိုးရမလို၊ ရပ်ရတော့မလို။ သူ့ခမျာ ညစာစားချိန်မရသေးလို့ အဆာပြေစားမယ်ကြံတာတောင် မအောင်မြင်ပါလား။ တံခါးဝတွင် ညိုတုတ်နှင့်အတူ မျှစားမယ်တွေးပေမဲ့ သည်ပေါင်မုန့်လုံးတွေဟာ အချစ်တော်ကောင်ကြီး၏ ညစာလုံးလုံးဖြစ်တော့မည်။
"ငါ့ကောင်ကြီး မင်းပဲအဝစားတော့ကွာ"
မျက်လုံးပေကလပ်၊ ပေကလပ်နှင့်ကြည့်နေသော ညိုတုတ်က သူ့စကားနားမလည်လောက်ပေ။ သို့သော် ပေါင်မုန့်လုံးတွေဆီကနေတော့ အကြည့်မခွာ။ ဒါမို့ ပြောင်နေသည့်တမံသလင်းပြင်ကို ဖုန်ကင်းအောင်တဖူးဖူးမှုတ်ပြီး ချကျွေးလိုက်သည်။ သည်ကောင်ကြီး မြိန်ရေရှက်ရေ စားနေလိုက်သည့်အဖြစ်။
"ဘုန်းလျှံမောင် လာဟ၊ မမစောင့်နေပြီ"
တင်နီလာဝင်း၏ ခပ်စူးစူးအသံပါပေ။ တင်နီလာဝင်းနှင့် မိုးယုတို့က ရန်ကုန်ပြည်သူ့ဆေးရုံကြီးတွင် ဘုန်းလျှံနှင့်အတူ အလုပ်သင်ဆရာဝန်ဆင်းကြသည့် ဘဝတူသူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံးသုံးလ Posting ကျကာစမို့ သူတို့ခမျာ အမြဲပျာယီးပျာယာနှင့်။ စာတွေသာငါးနှစ်လုံးလုံး အလူးအလဲကျက်လာခဲ့တာ၊ လက်တွေ့ဆိုလျှင် မှားမှာကြောက်သည့်စိတ်နှင့် သူတို့အားလုံး လက်မရဲကြသေးပေ။ Medical Emergency (ME) ဆိုသော အရေးပေါ်ဌာနကလည်း နာမည်နှင့်လိုက်အောင် အမြဲအရေးပေါ်နေတော့တာမလား။
"ဘာ case တဲ့လဲ"
"အရက်မူးပြီး မိန်းမနဲ့ရန်ဖြစ်တာ၊ ဟိုက အရက်ပုလင်းနဲ့ ခေါင်းရိုက်ချလိုက်လို့တဲ့"
အားလားလား ... တင်နီလာဝင်းပြေးသည့်နောက် အမှီလိုက်ရင်း အမူးသမားလူနာအစား ဘုန်းလျှံ ခေါင်းကြိမ်းသွားသည်။
နားနေခန်းဖက်မှ အရေးပေါ်အဆောင်ရောက်တော့ Patient တင်ထားသည့်ကုတင်နားက လူတစ်စု။ ဘုန်းလျှံမောင် ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်လိုက်ရသည်က SAS (Senior Assistant Surgeon) မမသက်ထားပင်။ ပုံမှန်ဆို AS (Assistant Surgeon) တွေသာ လူနာကိုင်တာဖြစ်သော်လည်း တစ်နေကုန်လူနာတွေ တဖွဲဖွဲမို့ SAS မမကိုယ်တိုင် ရောက်နေသည်။
