တအုန္းအုန္းရြာေနေသာ မိုးသီးမိုးေပါက္ေတြက ျပတင္းမွန္ျပင္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရိုက္ခတ္ေနသည္။ မည္းေမွာင္ေနေသာ မဟူရာေကာင္းကင္ႀကီးမွာ ကမၻာေျမအေပၚ အျငႇိုးမ်ားႀကီးေနသလား။ မရပ္မနားတန္း ရြာသြန္းခဲ့ေသာမိုးသည္ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာသည္ထိ အရွိန္အဟုန္ ေကာင္းေနဆဲျဖစ္၏။
တဟုန္းဟုန္းတိုက္ခတ္ခဲ့ေသာ ေလတသုန္သုန္ေၾကာင့္လည္း လၽွပ္စစ္မီးက အလိုအေလ်ာက္ ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဒါမို႔ အရာရာ ေမွာင္မည္းျခင္းအတိ။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ သူ သည္တိုက္ခန္းကို စေရာက္ခါစကလို ကားသံ၊ ဟြန္းသံေတြ၊ အေရွ႕လမ္းက ကေလးေတြ၏ ျငင္းခုံ၊ ေဆာ့ကစားသံေတြမရွိေတာ့။ တေဝါေဝါမိုးသံတို႔ကသာ ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကို ႀကီးစိုးထားသည္။
ထိုအခ်ိန္ သုံးလႊာကအခန္းငယ္ေလးထဲတြင္ အျဖဴေရာင္မီးေလးတစ္စ။ အင္ဗာတာအားကိုးၿပီး တစ္ကိုယ္ရည္စာဖြင့္ထားသည့္ မီးလုံးကေလးပင္။ ထိုအခန္းတြင္း၏ အိပ္ရာေပၚမွာေတာ့ အႏွီလူသားတစ္ဦး။ မွန္ျပတင္းကိုၾကည့္ရင္း ေတြေတြကေလးျဖစ္ေနပုံမွာ စိတ္ဝိဉာဥ္က သူ႔ကိုယ္တြင္ ကပ္လ်က္ခ်ပ္လ်က္ရွိမေနသည့္ႏွယ္။
ျပန္ေရာက္ကတည္းက ထမင္းမစား၊ ေရမခ်ိဳးေသာ အႏွီလူသားသည္ တစ္ေန႔တာအဖို႔ အားအင္ေတြကုန္ခမ္းခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ လူနာေတြကို ေနေကာင္းေအာင္ကုေပးရသည့္ ဆရာဝန္အတြက္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ စိတ္ႏွလုံးမခ်မ္းသာ။ ခႏၶာကိုယ္ကို ကုတင္ေခါင္းရင္းကနံရံဆီ မွီတြယ္ထားရသည္အထိ သူ ႏြမ္းလ်ေနခဲ့တာ။
ေသခ်ာေပါက္ မနက္က အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ေပါ့။
ခပ္ေတြေတြရွိေနေသာ ထိုသူမွာ ျပတင္းမွန္ကို စင္စစ္ျမင္ေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ(၇)ႏွစ္ေက်ာ္က ပထမထပ္ေလွကားအေကြ႕ေလးကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။ အၾကားအာ႐ုံတြင္လည္း မိုးသံတို႔ ႀကီးစိုးေနျခင္းမဟုတ္။ စကားေျပာေနခဲ့ၾကသည့္ လူသားႏွစ္ေယာက္၏အသံေတြသာ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့တာ ႐ုပ္ရွင္အေႏွးျပကြက္ေတြလို။
"မ,နိုင္ရဲ့လား"
"ရတယ္ဗ်၊ ဂ်ပ္ပုံးကႀကီးေပမဲ့ ေပါ့ေပါ့ေလးပါ"
