သူ ေျခတစ္ဖက္ခ်လိုက္တိုင္း ကတၱရာလမ္းမ၏တုံ႔ျပန္မွုကို ႏူးညံ့ေနသေယာင္။ ခႏၶာကိုယ္ကိုတိုးတိုက္ေနေသာ ေလညင္းက ပန္းနံ႔မပါေသာ္လည္း ေမႊးပ်ံ႕ေနသေယာင္။ ည၏အလင္းေရာင္ မသည္းမကြဲျဖစ္ေနေသာ္လည္း ျမင္ေနသမၽွအရာရာက လွပေနသေယာင္။ လက္ထဲတြင္ကဝိုင္ပုလင္းကို တရမ္းရမ္းကိုင္လာရင္း ေျခဖြဖြေလးက ခုန္ေနမိသည္ထိ ဘုန္းလၽွံေမာင္တစ္ေယာက္ သြက္လက္ေပါ့ပါးေနသည္။
ေရွ႕ဆို ကိုးကိုးတိုက္ခန္းေရာက္ၿပီ။ ဘတ္စ္စီးလာရလို႔ ႏြမ္းနယ္တာမ်ိဳးလည္းမရွိ၊ အိပ္ခ်င္ငိုက္ခ်င္စိတ္လည္းမရွိ။ Eric ဆိုတဲ့နိုင္ငံျခားသားႀကီးက ကိုးကိုးကို စိတ္နာက်ည္းတာမ်ိဳးမရွိဘူးဆိုတာႏွင့္တင္ ကိုးကိုးအစား သူကစိတ္သက္သာေနၿပီ။ ဒါမို႔ကိုးကိုးကလည္း အျမန္ေျပာျပခ်င္လွၿပီျဖစ္၏။
တစ္ဖက္က တိုက္ခန္းတြင္ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ ညီမိုးလြင္သည္လည္း ေဆးပညာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို စိတ္မပါလက္မပါဖတ္ရင္း ေတးေတးကို ေမၽွာ္ေနေလ၏။ အခန္းေရွ႕ကျမည္လာမည့္ဘဲလ္သံကို နားစြင့္ရင္း စိတ္အာ႐ုံက စာအုပ္တြင္မေရာက္၊ မ်က္လုံးကေတာ့ သည္စာမ်က္ႏွာကိုပဲၾကည့္ေနတာ ငါးမိနစ္ထပ္မနည္းရွိၿပီ။ အေရွ႕ဖတ္ရင္း အေနာက္ကအေၾကာင္းအရာကို ျပန္ေတြးမရေတာ့ တဖန္ျပန္ဖတ္ရင္းမွ ဒီတစ္ပိုဒ္ကမတက္နိုင္ လုံးခ်ာလိုက္ေနသည္။
ဒါမို႔ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ စာအုပ္ကိုခ်ပစ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲက ထြက္ခဲ့သည္။ ေညာင္းေညာင္းရွိတာႏွင့္ ခါးကိုဟိုဖက္သည္ဖက္ခ်ိဳးလိုက္ေသး၏။ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၉နာရီထိုးလုၿပီ။ ေတးေတး ဘာလို႔ၾကာေနရတာပါလိမ့္။ အိမ္မွာေစာင့္ေနရင္း ဘာမွလည္းလုပ္စရာမရွိ။ တီဗြီလည္းမဖြင့္ခ်င္၊ ဖုန္းလည္းမသုံးခ်င္။ အခန္းအလယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းမိုးတိုးမတ္တပ္။ သူ႔ဘဝက သည္ေလာက္အားေနမွန္း အခုမွသေဘာေပါက္မိသည္။
ပ်င္းပ်င္းရွိေတာ့ မ်က္စိေရွ႕ေတြ႕ရေသာ ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ စားစရာရွိဦးမလားရွာေပမဲ့ ဘာမွေထြေထြထူးထူးရွိမေနပါ။ ဘီယာလက္က်န္၂ဗူးႏွင့္ ေရသန႔္၁ကတ္ေဖာက္ထည့္ထားတာသာရွိသည္။ အသင့္စားစရာဆိုတာကလည္း ေျမပဲဆားေလွာ္ေတာင္ အနီးစပ္ဆုံးမရွိ၊ ဝယ္ထားတာၾကာသည့္ အသီးအရြက္တခ်ိဳ႕ ရွိတာပါပဲ။
