တန္ခူး၊ ကဆုန္ ေလ႐ူးသုန္တဲ့။
ေရွးစာဆိုမ်ား ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာစာစုေတြက ဥတုရာသီအလိုက္ မွန္ကန္ေနဆဲျဖစ္သည္။ တေပါင္းလက ရြက္ေဟာင္းေႂကြကာ တန္ခူးတြင္ ရြက္သစ္ေဝၿပီမို႔ ျမင္ျမင္သမၽွ သစ္ပင္ပန္းမာန္တို႔က စိမ္းေဝစိုလ်က္ရွိသည္။
ေလ႐ူးကတသုန္သုန္၊ ပန္းဦးကလည္း တမွုန္မွုန္ႏွင့္ ျမင္ျမင္သမၽွလွပေနသည့္ သီေပါေျမ။
သည္ေျမကိုေျခခ်ၿပီဆိုတာႏွင့္ မနက္ခင္းေလကို စတင္ခံစားမိၿပီ။ မိုးဓာတ္၊ ေဆာင္းဓာတ္မပါေသာ ပူေႏြးစိုစြတ္သည့္ေလမွာ မ်က္ႏွာကိုတသိမ့္သိမ့္တိုးဝင္းရင္း ဤေျမမွ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႀကိဳဆိုေၾကာင္း ႏွုတ္ခြန္းဆက္ရွာသလို။ အေဝးေျပးကားေပၚကအဆင္း ေတြ႕ရေသာျမင္ကြင္းက ရန္ကုန္ႏွင့္ လြန္စြာကြာျခားသည္။ လူသူေလးပါး လြန္စြာရွူပ္ရွက္ခတ္ေနတာမ်ိဳးေတာ့မရွိ။ ကားႀကီး၊ ကားငယ္တခ်ိဳ႕၊ ဆိုင္ကယ္၊ ဆိုက္တြဲႏွင့္ ဆိုင္တန္းတခ်ိဳ႕ ... သူ႔ဟာႏွင့္သူ အိေျႏၵရရရွိသည္။ အထုပ္ဆြဲမည့္သူမရွိ။ အတင္းလုေခၚမည့္သူမရွိ။
"ကိုးကိုး အိတ္ေတြသြားယူရေအာင္"
"ေနေန ... ကိုးကိုးထုတ္မယ္"
ညီမိုးလြင္က သြက္သြက္လက္လက္ပဲ ကားဝမ္းဗိုက္ထဲက ခရီးေဆာင္အိတ္အႀကီးကို ေစာင့္ယူသည္။ သၾကၤန္ပိတ္ရက္ေလးရတုန္း သီေပါလာလည္ၾကတာမို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္လုံးသာ အတူတူထည့္ယူခဲ့ၾက၏။ လက္ေဆာင္ေတြႏွင့္ တစ္ကိုယ္ရည္သုံးပစၥည္းေတြကေတာ့ သူတို႔ေက်ာမွာကိုယ္စီ လြယ္ထားၿပီးႏွင့္ၿပီ။
ညီမိုးလြင္အိတ္သယ္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဘုန္းလၽွံေမာင္တစ္ေယာက္ တုတ္တုတ္ဆရာႏွင့္ ေဈးညႇိၿပီးေလၿပီ။ အိမ္ကိုသြားရသည့္လမ္းတစ္ေလၽွာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက သြက္သြက္လက္လက္ပဲ သူ႔ေမြးရပ္ေျမက အထင္ကရေတြ၊ သူ ငယ္ငယ္ကခဏခဏသြားဖူးေနက်ေတြကို လက္ညႇိုးတထိုးထိုးျပသည္။ အခုမွလားဆိုေတာ့မဟုတ္၊ ကားေပၚမွာ မနက္ခင္း မိုးစင္စင္လင္းပါၿပီဆိုကတည္းက၊
'ကိုးကိုး ဟိုးမွာၾကည့္၊ အဲဒါေဘာ္ႀကိဳဘုရားေလ။ ၿမိဳ႕နဲ႔နည္းနည္းလွမ္းေပမဲ့ ေဘာ္ႀကိဳဘုရားပြဲဆို လူအရမ္းစည္တာ ၾကက္ပ်ံမက်ပဲ'
