"တေးတေး မသောက်နဲ့တော့ကွာ"
"အေးလေ ဘုန်းလျှံရယ် တော်တော့။ ရေဆော့ဖို့လာပါတယ်ဆို နင်နဲ့နန္ဒာ့ကိုပဲ ထိန်းနေရတယ်"
"သင်းတို့ကြောင့် ငါ့မှာနှစ်ဗူးသောက်ပြီး ရီဝေဝေဖြစ်နေတာလေးတောင် ပျောက်သွားပြီ။ လှိမ့်မူးမနေကြနဲ့ဦး၊ ရေထဲမြောသွားမယ်"
"ဟာ ဖတ် ... ဖတ် လွဲပါစေ၊ ဖယ်ပါစေ။ ဝေကြီးရာ နင်ရဲ့ပါးစပ်ပုပ်ကြီးကို ရေထဲငုံ့ဆေးပစ်လိုက်စမ်း။ ဒီမှာ ငါ ဘုန်းလျှံမောင်ပြောတာမှတ်ထား။ ဘယ်အခြေအနေပဲရောက်ရောက် အဓိကက ဘာလဲ ... ဘုရားတဖို့ပဲ"
တေးတေးပြောပုံဆိုပုံတွေကြည့်ပြီး ညီမိုးလွင်မှာ အံ့လည်းဩရသလို ငိုချင်းလည်းချချင်လာသည်။ မူးလျှင် အတော်သွေးဆိုးသည့်ကလေးမျိုးပဲ။
တေးတေးသူငယ်ချင်းတွေနှင့် အဖွဲ့လိုက်ကြီးရောက်နေကြသည်မှာ သီပေါမြို့အလွန်က သီပေါချောင်းဆုံတွင်ဖြစ်သည်။ မုန့်လုံး၊ ဖျော်ရည်စတုဒိသာပြီးတော့ မူလအစီအစဉ်အတိုင်း ချောင်းဆုံကိုအလည်သွားဖို့ ထွက်လာခဲ့တာပင်။ ဟိုသူဝင်ခေါ်၊ သည်လူဝင်ခေါ်နှင့်မို့ အမိုးပက်လက်ဖြစ်သော သူတို့ကားပေါ်တွင် လူဆိုတာရှစ်ယောက်၊ ကိုးယောက်ထက်မနည်း။ ချောင်းဆုံမလာခင် မြို့ထဲမှာလည်း အနှံ့ပတ်ကြသေးတာဖြစ်၏။ ကားပေါ်တိုးကြိတ်နေအောင် ရပ်ရသည့်ကြားက တေးတေးတစ်ယောက်မှာလည်း ညီမိုးလွင်ကို စိတ်ကောက်နေ၍ မျက်နှာတောင်လှည့်မကြည့်ပါပေ။
အမှန်ဆို စိတ်ဆိုး၊ စိတ်ကောက်နေချိန် ညီမိုးလွင်ဆန္ဒအရဆိုလျှင်တော့ အပြင်ထွက်မလည်ချင်။ သို့ပေမဲ့ အားလုံးချိန်းဆိုထားပြီးကာမှ သူတို့နှစ်ယောက်က စိတ်ဆိုးကြရသည်။ လည်ဖို့အစောကြီးရောက်နေကြသည့် ကလေးတွေလည်း မျက်နှာမကောင်းကြပြီဆိုတော့ အကြီးဖြစ်သည့်သူကပဲ သည်အစီအစဉ်မပြတ်ဖို့ ဆက်ထိန်းသိမ်းလိုက်ရသည်။ ကားပေါ်ကလူတွေကို တစ်ယောက်မှမရင်းနှီးဦးတော့၊ တေးတေး သူ့ကိုစကားမပြောဦးတော့ အတူရပ်နေသည့်နောက်ကနေပဲ ချစ်သူ့ပုခုံးလေးကို မသိမသာပွေ့ထားခဲ့သည်။
သို့ပေမဲ့ အခြေအနေမှာ ထင်ထားသလောက်မကောင်း။ မြို့ထဲလည်ပတ်တာတစ်မျိုး၊ ဟိုလူခေါ်သည်လူခေါ်တစ်မျိုးကြောင့် ချောင်းဆုံကိုရောက်တော့ ညနေလေးနာရီထိုးတော့မည်။ ကလေးတွေများတာဆိုတော့ အချိန်တွေဘာတွေလည်း သိပ်ကြည့်ကြတာမဟုတ်။ အခုလည်း ချောင်းဆုံစရောက်ပါပြီဆိုကတည်းက ဘီယာဂျပ်ဗူးလိုက်ရွက်ကာ ရေထဲဆင်းကြတော့သည်။
