DÜNKÜ HAYAT

ALDATILMAK

Ani bir kararla attığım kitap düzenli bölüm gelir mi bilmiyorum ama atmaya çalışacağım . 😘

İyi okumalar ❤

_____________________________

O kadar sakindim ki ben bile sakinliğime hayret ediyordum televizyonda sürekli inleme sesleri gelen video defalarca kez başa sarıyordu " Seni seviyorum " diyordu o kadına .

Kafamın içindeki bir ses ' Seni hiç sevmemiş her şey yalanmış diye bağırıyordu ' Onu gale alamayacak kadar yorgun hissediyordum telefonumu elime alıp mesajlaşmalara girdim

' Ne zaman geleceksin '

' Yarım saate evdeyim hayatım '

Cevap vermeyip yatak odasına geçtim büyük bir valiz çıkarıp yavaş yavaş kıyafetlerimi yerleştirdim . Başka bir valize bana dair olan diğer eşyalarımı yerleştirdim dış kapının önüne hepsini bıraktım bir kaç mesaj bildirimi gelirken ruhsuzca gelen mesajlara baktım

'Bir sorun mu var hayatım '

' Nazlı korkutuyorsun beni '

' İyi misin ? '

Yine cevap vermeyip telefonu bırakıp çerçevelere ilerledim televizyondan gelen sesler eşliğinde bütün fotoğraflarımızı toplamaya başladım evin her tarafında mutlu fotoğraflarımız vardı . Nasıl bu kadar kör olmuştum nasıl bu kadar salak olmuştum ...

Elimdeki çerçevelerle şöminenin önüne geçtim ilk olarak Evlendiğimizin 1. Yıl dönümünde çekindiğimiz fotoğrafların olduğu albümü elime aldım yırttığım her sayfayı şöminenin içine atıyordum sayfaların yırtılma sesi şömineden gelen ateşin çatırdama sesi ve inleme sesleri ... hepsi bir birine karışırken Vildan annemi aradım

" Alo " dedim skince " Alo kızım " diye karşılık verdi neşeli bir sesle " Anne bize gelir misiniz acil  " direk bodoslama konuya girerken önce bi durgunluk ardından da endişeli bir ses yükseldi telefonun diğer ucundan " Kızım ne oldu ? İyi misin sen ? " diye hızlı hızlı konuştu . " Gelince görürsünüz anne " deyip bir şey demesine fırsat vermeden kapattım telefonu .

Sokaktan yükselen araba frenleme sesiyle sakinliğimi koruyup resimleri yırtmaya devam ettim . Kapının açıldığına dair ufak tefek sesler ve ardından onun sesi " NAZLI " ardından salona girdi göz ucuyla kapıdan içeri girdiğini görüyordum .

Elimdeki son kağıt parçasını da atıp arkamı döndüm gözleri televizyonda sabitlenmiş şaşkın , korkmuş ve biraz da endişeli yüz ifadesiyle öylece kalakalmıştı . Gülümsedim "Hoş geldin sende sevdin değil mi güzel film "

Bakışları ban dönünce " Nazlı "dedi kısık bir sesle hızla yanıma gelirken durması için elimi kaldırdım "Sakın yaklaşmaya kalkma inan midem bulanıyor "

"Nazlı açıklayabilirim lütfen izin ver açıklayayım " titreyen sesiyle hızla konuştuğunda öfkelendiğimi hissettim bir an için " Açıkla tamam bekliyorum ne diyeceksin bi anlık nefsime hakim çıkamadım mı diyeceksin Yavuz NE DİYECEKSİN NE DİYECEKSİN ! " en sonunda dayanamayıp patladığımda sol gözümden bir damla yaş yavaşça yanaklarımdan süzülüp boynuma doğru yol aldı onun sevdiği boynum ...

" Nazlı " dedi çaresiz gibi çıkan sesiyle gözlerimden akan yaşlara hakim olamıyordum ama onun için akıtmıyordum göz yaşlarımı " BEN HAMİLEYDİM YAVUZ 2 AYLIK HAMİLEYDİM ! BEN HEYECANLA SENİ EVDE BEKLERKEN SEN O KADINA GİTTİN !  " 

Yüzündeki afallamayı gördüm yüzü öyle bir hal almıştı ki ne hissettiğini anlayamıyordum önemlide değildi zaten " SEN ONA GİDERKEN BEN BEBEĞİMİ KAYBETTİM BEN BEBEĞİMİ KAYBEDERKEN TEK BAŞIMAYDIM ! " gözleri kocaman kocaman olan adama baktım dehşetle yüzüme bakıyordu yanıma geldiği an bir iki adım geriledim yüzüklerimi çıkarıp yere attım " Bitti " dedim göz yaşlarımı silerken . 

Arkamı dönmüş giderken son kez dönüp baktım yere dizlerinin üzerine çökmüş şömineye bakıyordu gözlerinden akan yaşları görebiliyordum ... O sırda kapıda olan hareketlilikle dönüp baktığımda Vildan annemle Yılmaz babamın geldiğini gördüm bana bakıp endişeyle yanıma gelirken televizyondan gelen sesle yüzlerini buruşturup içeri baktılar . 

Onlar içeri girerken onlara baktım . Kapıdan çıkmadan önce duyduğum tek şey Vildan annemin  " Yazıklar olsun " diye bağırmasıydı . 

Ona dair her şeyi geride bırakırken yanıma hiç bir şey almamıştım telefonum , çantam , kıyafetlerim ... 

Bazen aşık olmak aptallıktır , körlüktür ama en çok da insanı yaralayan , senin onu sevdiğin gibi sevgi görememek değil , senin sevginin bir hiç olarak görülüp değersizleştirilmesidir .

Belki de o benim aşkımı hiç görmedi bile ben ona bu kadar çok aşıkken bir başkasına gidecek kadar bana kördü

Yetersiz hissetmek mi ? Onun hissetmesi gereken bir duyguyken içimde en ufak bir pişmanlık yoktu . O yolda ,  daha varlığını hissedemeden ellerimden kayıp giden bebeğim için sessizce gözyaşı döktüm .

Bi yandan mutluydum belki şimdi hamile olsam her şeyi yutup bebeğim için beni sevmeyen , bebeğimi hak etmeyen bi adamla yıllarca aynı evde kalacaktım. Kim bilir belki de yıllarım beni hiç sevmeyen bir adamla heba olurdu .

Ama artık o yoktu ve her şey çok daha güzel olacaktı .

__________________________________

Yavuz & Nazlı