Never good enough

Her History

'Maar vader? Waarom? Waarom straft u altijd mij?' Roept de gebroken Layley uit. Niet wetend, niet begrijpend waarom haar vader haar altijd te pakken had. Waarom haar vader altijd haar strafte. Niet begrijpend, wie haar vader eigenlijk was. 

Layley is een jonge heks. Ze woont al sinds haar moeder overleed, wat gebeurde toen ze 3 was, bij haar vader. Of nou ja, vader? Zo zou zei het in ieder geval niet willen noemen, als ze de keus had. Haar jeugd was niet bepaald normaal te noemen. Het begon ermee dat toen ze jong was, heel jong, zo rond de 1, misschien 2? Ze constant kleine ongelukjes veroorzaakte. Nou is dat natuurlijk normaal voor een peuter maar de ongelukjes die zij veroorzaakte waren, net even anders. Zo liet ze per ongelijk een keer de verwarming exploderen doormiddel van 1 simpel kleur potlood. Gooide ze zo hard een lepel dat die smolt. Of had ze weer eens haar moeder laten krimpen en dacht dat het een pop was om mee te spelen. Zoals ik al vertelde niet echt normale ongelukjes. 

Op haar derde overleed haar moeder. Op een ochtend werd ze wakker uit een nachtmerrie en riep om haar moeder. Toen haar moeder kwam om haar te troosten gebeurde het verschrikkelijke noodlottige ongeluk. Ze viel met Layley in haar armen van het balkon en was per direct dood. Layley overleefde het maar hield er een afwijking in haar linker knie aan over.

Na dit ongeluk werd Layley in een weeshuis geplaatst. Niemand wist wie haar vader was en professor Perkamentus leek het het beste om haar in de buurt van andere normale kinderen op te laten groeien. Wat hij echter niet wist was dat dat waarschijnlijk zijn grootste fout ooit was geweest. Op het feit dat hij het wachtwoord naar zijn studeerkamer ooit veranderd had in "chocolade kikkers" en er vervolgens in een maand niet meer in kon, omdat het standbeeld dat geen gepaste vorm van chocolade vond na. 

Toen Layley 5 werd kwam er een man die claimde haar vader te zijn. Het weeshuis kon niks anders doen haar mee te geven aan deze vreemdeling nadat hij een bezwering over de eigenaresse had uitgesproken. De medewerkers die zeer gesteld waren op het kleine mormeltje voelden dan ook gelijk dat er iets mis was met deze man. Maar tegen de tijd dat ze professor Perkamentus hadden kunnen bereiken was er al geen enkel spoor meer van Layley en de zeer vreemde man.

Na dit weeshuis incident heeft professor Perkamentus er alles aan gedaan om haar terug te vinden wat tot het heden allemaal mislukte pogingen zijn. En je begrijpt vast wel dat als een tovenaar zo machtig als Albus Perkamentus iemand niet kan vinden er wel hele duistere magie in het spel moet zijn. Zo had de professor dan ook al snel een vermoeden wie die mysterieuze man moest zijn. Een vermoedden dat hij zo ook met professor Anderling zijn trouwe rechterhand deelde. 

Layley werd sinsdien als een stuk vuil behandeld. Haar vader had haar opgehaald met het idee ooit een waardige opvolger te hebben. Door haar slecht te behandelen dacht hij dat ze even koud en kil als hem zou worden. Of tenminste geen emotie meer zou tonen. Helaas had hij het daar fout. Dat deel had ze van haar moeder geërfd. Hoe hard ze ook probeerde om aan de wensen van haar vader te voldoen lukte het haar niet. 

Ze werd opgesloten in de kelder. Dat was haar "kamer". Het was er altijd kil en guur. Vaak had ze niet meer dan een dun hemdje en een korte rok. Maar toch bleef ze maar volhouden dat haar vader het beste met haar voor had. Ze dacht altijd: 'Door de dood van moeder is hij zo kil geworden. Maar diep van binnen houd hij nog steeds van mij en ik van hem. Hij zal het niet aankunnen om ook mij te verliezen.' Jammer genoeg was dat een leugen waarmee ze zichzelf overeind hield.

Vaak als ze weer iets verkeerd deed of een van haar vaders, tja, hoe noem je dat? Vrienden? Nee, eerder volgelingen of iets in die richting. Maar vaak werd zij dan gestraft, ze werd geslagen, geschopt en er werden onvergetelijke vloeken op haar geoefend. Soms, heel soms, durfde ze te hopen dat de vloek des doods op haar werd afgevuurd. Dan was ze van die eeuwige pijn af.

Haar straf werd erger naarmate haar vader steeds meer achter haar verleden kwam. Zo kwam hij erachter dat haar moeder met haar in de armen gestorven was en vond dat het zijn dochters schuld was. Toen hij zijn frustratie en woede op haar ging uitten was ze nog maar 8. Sinds haar achtste verjaardag had ze dag in, dag uit pijn. 

Ze werd ouder en ouder en kreeg inmiddels wel thuis onderwijs. Als zijn dochter op de een of andere manier hem moest opvolgen dan moest ze wel kunnen toveren. En behoorlijk goed ook. 

Maar naarmate ze ouder werd vorderde de zoektocht naar de inmiddels al 9 jaar vermiste Layley steeds verder. De dag voor haar vijftiende verjaardag kwam professor Perkamentus met de doorslag gevende aanwijzing. Op haar vijftiende verjaardag kwam dan uiteindelijk de orde van de Feniks, een orde die onder leiding van Albus Perkamentus stond, dan toch aan bij het schuiladres van de mysterieuze man en zijn dochter.

Toen ze binnenstormde...

Tja, dat lees je in dit verhaal. Ik hoop dat je een beeld hebt kunnen vormen bij het verhaal van Layley en dat het je interesseert. En dat je besluit verder te lezen. Ik zou zeggen: "Tjop, tjop. Schiet op." ;)

*-*

Kleine autors note, ik zal niet op vaste dagen uploaden. Het zal heel onregelmatig zijn aangezien ik het heel druk heb met school. Dus onthoud dat wel even :). Maar nu zou ik zeggen: "Door, door. Lees het gerust hoor." ;) Dus bij deze, lees vast verder. (Als het volgende hoofdstuk er al op staat....)